Wandeling

We lopen op het strand vlak langs de zee, mijn vader en ik. In het natte zand verdwijnen onze voetafdrukken onder de uitvloeiende golfjes die we telkens met een snelle stap ontwijken. De vloed komt op, de ene golf buitelt over de andere en verovert telkens meer zand. Ik kijk achterom, zoals ik altijd achterom keek.
Het spoor van zijn schoenen, waar mijn jongensmaatje bij in het niet zonk, lijkt geslonken. Nu hebben we allebei 41. Ik zou zijn brogues straks kunnen dragen.

‘Links beginnen met een tussenpas, goed op mij letten dan loop je samen in de maat. Dat is netjes, net als een scheiding in je haar. Verwarde haren, verwarde geesten.’

Ik kon die pas niet maken hoe vaak hij het me ook voordeed, dus liepen we altijd ongelijk. Onhandig, geen coördinatie, te kleine benen voor zijn lange stappen. De wedstrijdjes tot aan de volgende golfbreker die hij me nooit liet winnen. De wapperende lange kamgaren jas waarin hij als een grote zwarte vogel voor me uit rende. Exclusief van House of England, waar hij ook de pakken kocht die een bres sloegen in het karige gezinsbudget.
Zijn hakken die in de sprint te nadrukkelijk tegen zijn achterwerk sloegen. Nu houd ik zelf mijn pas in en probeer synchroon met hem op te lopen.

Mijn vader gaat dood.
Hij buigt zijn knieën niet meer voor scheermessen en trapgeveltjes, of roert met de punt van zijn glimmend gepoetste schoenen in een aangespoelde blauwe kwal.
Ook de kleine scholletjes, in poelen tussen de basaltblokken, laat hij ongemoeid.
Kaarsrecht loopt hij met stramme passen nergens heen.
De maartwind woelt door zijn haar, dat in donkergrijze slierten voor zijn gezicht waait. De blik strak vooruit alsof hij een veilige haven ziet en het onvermijdelijke voor wil blijven. Dit is de laatste keer, ik voel het.

Terugsjokkend door het mulle zand vertraagt zijn pas. Eindelijk vraag ik hoe het met hem gaat. Zonder me aan te kijken zegt hij;
‘Het is een slang die je van binnen leegvreet.’
We naderen de steile strandopgang. Mijn hand zoekt aarzelend de zijne …
Tenminste, zo had het moeten zijn. Hier durf ik achteraf alsnog.
Daar liepen we het duin op, liepen en zwegen.