Wat kon ons gebeuren!?

O wat zijn we rationeel. We noemen ons de wetende mens, homo sapiens. We overwegen, analyseren, debatteren, trekken conclusies – op redelijke gronden, met redelijke argumenten.
En dan is daar ineens de eerste lentezon. Weg winterjassen, truien, handschoenen, mutsen. De een loopt overmoedig en een beetje dom al in zijn halve nakie, hoewel er ook nog enkelen zijn die na de laatste oorlog niet meer buiten zijn geweest en zich verschuilen in een schaapdikke winterjas met bontmuts waar ze in Siberië jaloers op zijn.
In onze tuin overheerst al het geel van hyacinten, narcissen en Forsythia, afgewisseld door een soort paars of is het donkerroze, ik zie het verschil helaas niet.

De lente is uitgebroken en verscheurt alle winterchagrijn, dat dan ook als bij toverslag van de meeste gezichten verdwijnt.

Ook ik doe natuurlijk mee en nestel me met mijn gezin op het terras bij de molen bij het Noordeinde. Met de kleine pannekoeken eten, heerlijk! Jazeker, pannekoeken en geen pannenkoeken, want die teenkrommende tussen-n is een vergrijp tegen de redelijkheid én tegen het gevoel voor taalrechtvaardigheid. Bovendien: als we met zijn allen 16 miljoen pannekoeken eten i.p.v. pannenkoeken scheelt dat een heleboel inkt! Het zonnetje is zo scherp dat ik mijn gezicht in een grimas trek, maar de terrasbezoekers weten dat het geen boosheid is maar lentevreugde gemengd met bescherming van mijn nog niet aan de zon gewende ogen en grimassen vrolijk terug.

De zomertijd geeft ons ook nog een uur langer licht, dus wat kan ons gebeuren! Heel veel dus, echt, maar dat kan ons op dit mooie namiddaguur, beschenen door die gouden schijf, geen ene moer of bout schelen. (Eenmaal thuisgekomen, zo weet ik nu al, zal ik het nieuws in al zijn gedaanten gulzig tot mij nemen, maar nu even niet!) Ik geniet van ons samenzijn, waarbij de jongste, die nog net geen jaar is, zonder het te beseffen de hoofdrol speelt en alle harten steelt. Mijn dag kan niet meer stuk.