Weduwe of ex-vrouw ?

Zaterdagochtend, de zon werpt zijn licht op de bloeiende sering.
Sophie ruikt de heerlijke zoete geur. Was het leven maar zo zoet. Zoet en zonder zoveel bedenkingen. Duidelijk, zoals een sering kan zijn. Die boom laat zijn bloemen groeien en bloeien en vraagt zich niet af of hij zijn geur zomaar kan verspreiden of dat iemand er last van zal hebben. Nee, dan ziet het leven van Sophie er anders uit, op zo’n dag als vandaag
10 september, eigenlijk een heel gewone dag. Maar niet voor Sophie. Vandaag werd zij weer eens ernstig met de neus op de feiten gedrukt.

Als verpleegkundige is ze twee uur bij een patiënt die, net als haar ex, een goed  lopend bedrijf  heeft, twee kinderen en een vrouw. Niets bijzonders, zou je zeggen. Maar voor haar dus wel!
En dat is nu het lastige. Zij is dus zo‘n vrouw, die gescheiden is. Twaalf jaar geleden alweer. Twaalf jaar heeft ze haar best gedaan om er geen vechtscheiding van te maken, maar alles in harmonie te regelen en daarna ook nog eens in harmonie te leven met elkaar. Weliswaar gescheiden van tafel en bed. Hij ligt dan niet alleen in bed, zij wel. Hij zit niet alleen aan tafel, zij wel. En zo zijn er nog een heleboel verschillen.

Maar Sophie heeft zich erdoorheen geslagen. Niet echt gelukkig en ook niet echt ongelukkig.
De kopjes koffie, die hij kwam drinken, gaven haar de gelegenheid om toch samen over de kinderen te praten en over de kleinkinderen. En ook als Sophie ergens een probleem mee had, was hij de beroerdste niet en stond haar bij met raad en daad. Iets om heel blij mee te zijn, toch? En voor de kinderen is het ook zo gemakkelijk.
En zo dobbert onze Sophie door. De alimentatie staat iedere maand op haar rekening en ze heeft weer werk gevonden, dat haar van de straat houdt.

En dan gebeurt er iets wat niemand ooit verwacht had. Haar ex wordt ziek. Niet zomaar ziek, een grote hersentumor zit er in zijn hoofd. Sophie schrikt enorm. Zij weet wat dat betekent en huilt bittere tranen. En als anderen dat zien, weet zij zich niet zo goed een houding te geven. Want zij is immers al 12 jaar gescheiden? Hij heeft haar toch zoveel verdriet gedaan?
Oh ja, dat is ook zo. Zij is ook moeder en zij huilt nu haar tranen, omdat ze ziet dat de kinderen zo verdrietig zijn. Het is hun vader, die een slechte diagnose heeft gekregen en het internet weet te vertellen, dat hun vader waarschijnlijk nog maar vijf maanden te leven heeft in het gunstigste geval. Sophie begint te geloven dat haar tranen er zijn voor het verdriet van haar kinderen en het wordt een janboel daar rondom haar hart.
Als verpleegkundige staat ze niet alleen de kinderen met raad en daad bij, maar ook de vrouw van haar ex. Er zijn natuurlijk mensen, die haar  prijzen: “Geweldig, hoe jij dat allemaal doet”  En Sophie doet nog meer haar best om er bij te horen.
De vader van haar kinderen overlijdt en er volgt een mooie ceremonie met Andre Hazes en Ghanese muziek. Twee werelden worden samengevoegd in een uur van afscheid nemen. En Sophie is er natuurlijk ook. Voor Sophie is dit het begin van 2 werelden. Al weet ze dat zelf nog niet.
Daarvoor heeft zij zo’n dag als vandaag voor nodig.
Twee uur luisteren, deel zijn van een gezin, dat veel lijkt op het gezin, waar zij zo verknocht aan was.
Samen oud worden… Kinderen, die graag met hun kinderen op visite komen. Gezelligheid en praten  over het bedrijf, vakanties etc.
Sophie wist dat dit na een scheiding dit niet meer mogelijk was. Dat is verdriet nummer een.
Sophie wordt de ex-vrouw van….
Het overlijden is verdriet nummer twee. Wat wordt Sophie nu? Ze is niet de weduwe. Want  die staat  bij de kist. Ze blijft de ex-vrouw van….
Maar op zo’n dag als vandaag, dan voelt het alsof haar man overleden is en het daardoor niet meer zo kan zijn zoals bij haar patiënt, die vol trots vertelt over zijn vrouw en kinderen en zijn bloeiend bedrijf.
En dan moet Sophie erkennen, op zo’n dag als vandaag, dat het nog een janboel is, daar  rondom haar hart.