Werkdruk

Vandaag moest ik voor een nog niet officieel geconstateerd gebrek naar een specialist in het ziekenhuis. Om het veronderstelde gebrek een erkend gebrek te laten worden en om er vervolgens iets aan te laten doen. Zodat je er weer vanaf raakt. Zoiets. Dat gaat uiteraard niet zomaar, dat geeft wat stress. Maar gelukkig bestaat de tijd die je aan zo’n bezoekje besteedt voor 90% uit wachten en dat ontstresst. Vooral als je in een gang zit waar nogal wat verkeer langsgaat. En dan vooral werkverkeer. Soms in een overall, een verpleegpakje, hutteprutjeskleding… Erg vermakelijk allemaal. Echt een andere planeet zo’n ziekenhuis…

Een statige man met een pak gaatjesmappen onder zijn arm verdwijnt in kamer 219. Een verpleegster met een stapeltje handdoeken trippelt voorbij. Een allochtoon in een blauw pakje wordt achtervolgt door een gehoorzame stofzuiger aan een touwtje. Een bed-met-patient voor kamer 221. Een blonde dame met potlood in haar hand op zoek naar ene mevrouw de Wit. Patiente de Wit. De statige man van kamer 219 draait de gang weer op. Nog steeds met gaatjesmappen. Mix van vier verplegers en verpleegsters aan de koffie in de dito corner. Patiente de Wit nog steeds niet in beeld. Een witgekouste ok-zus op klompen.

Een oude dame in een rijdende bureaustoel op zoek naar een toilet. Man in ochtendjas en een dot watten in zijn neus voor kamer 223. Man in ochtendjas strompelt kamer 223 uit. Nu zonder watten. Gelach in de corner. Gesprek over een schetenlatende patient. Mevrouw de Wit nog steeds gezocht. Rolstoelrijder met een stijf been en gezond been knort voorbij. Ene mevrouw Boerstoel meldt zich bij de balie. Geen ponskaartje. Mevrouw Boerstoel terug naar de ponskaartenbalie. Allochtoon nu op links. Stofzuiger nog steeds gehoorzaam. Schreeuwend kind met moeder-met-rood hoofd meldt zich bij balie drie… Geen ponskaart. Terug.

Tweede bak koffie bij de corner. Inmiddels twaalf wachtenden voor dokter de Vries. Broodjes op een schaal naar kamer 224. Karretje op wieltjes, leeg, kruipt voorbij. Duwer in blauwe overall knikt begrijpelijk naar rij wachtenden. Een dokter met assistente slentert kamer 225 in. Mevrouw de Wit meldt zich. De wereld is inmiddels 20 minuten ouder. Vreselijke drukte bij de corner nu. Inmiddels acht koffieleutende personeelsleden. Deur van 225 gaat open en weer dicht. Deur gaat nogmaals open. Mevrouw Boerstoel naar binnen… Mevrouw Boerstoel weer naar buiten… Mevrouw Boerstoel gaat weer zitten. Er is nu blijkbaar een pauze ingelast. De planeet staat stil….

Ietwat vermoeid door alle indrukken van het laatste half uur kijk ik in het rond. Er hangt een prikbord met geboden. Je moet stoppen met roken, drinken, je moet condooms gebruiken, mag niet vet eten, nadenken over je prostaat en als je die niet hebt elke dag je borsten navoelen op knobbels… En als je een probleem hebt met stress op je werk, dan moet je maar eens langskomen bij het speciale spreekuur…

De laatste poster spreekt me echter het meest aan. Van de bond van verplegend personeel. Het schreeuwde iets over bezuinigingen in relatie tot de werkdruk. En daar had ik het laatste half uur wel een fijn beeld bij gekregen: er valt in de ziekenhuiszorg inderdaad nog heel veel te bezuinigen… De werkdruk is nog lang niet op niveau….

Brompot