Tot december 2010 heb ik niet het leven van mijn lichaam geleefd. Onverwoestbaar achtte ik dat. Een opgelegd stuk materie dat mijn gedachten bij elkaar hield. Tot aan die nearest big bang so far.
Nadat ik op het randje van afscheid nemen stond, realiseerde ik mij temeer dat ik niet degene was die afscheid zou nemen. Wanneer je er gedwongen uitgeduwd wordt zijn het de nabestaanden die afscheid van jou moeten nemen. Die gedachte confronteerde mij meer met de liefde, dan met het leven zelf. De band met mijn partner was al hecht, maar werd daarna ook nog eens vermenigvuldigd met een onhoudbare factor; Vergankelijkheid.

Toen ik dat besef begon te ontleden, diende er zich een nieuwe dimensie aan: Liefde overstijgt het leven. Tot eind 2010 was dat gevoel er eigenlijk ook wel, maar meer latent. Nu denk ik volledig bewust dat liefde het enige draagvlak is voor eeuwigheid. Iedere relativering daarvan acht ik als onwetendheid die je gevangen houdt in het heden of het verleden. Als je liefde eenmaal in optima forma hebt ervaren, dan weet je dat geluk meer is dan een momentopname. Integendeel, het is oneindig. De ultieme voorbestemming bestaat dus en (onder anderen) wij zijn de gelukkigen die voorbestemd waren. Want wij hebben elkaar toch mooi maar weer gevonden.

En daarbij geloof ik in interventie. Wie die vreemde is en hoe hij invoegt weet ik niet. Maar iedereen leert ‘m kennen. Of misschien is ie er al. Neemt hij, zij (of iets) je nu al bij de hand om je terug te leiden naar degene voor wie je nooit definitief zal verscheiden.

Onderstaand liedje schreef ik na mijn bezinning. Voor haar die afscheid van mij had moeten nemen. In het eerste couplet ontmoet zij een vreemde die er niet toe doet tijdens het leven. Een uitslover die een wig wil drijven binnen onze liefde. Na die ontmoeting komt zij in het tweede couplet de vreemde tegen bij wie ze kan aangeven waar we hebben afgesproken na het basale verblijf hier op aarde. Die vreemde weet de weg terug naar elkaar.

When the stranger comes along
Mocht jij onderweg verdwalen, vraag dan naar mij.
Mocht ik onderweg verzaken jouw spoor te volgen en een vreemde vraagt jou de weg, zeg hem dan dat je mij kent. Er is niemand die jou zoveel lief heeft dan ik. Wijs een vreemde op het pad voor je en vertel hem alles over ons.

Maar mochten wij elkaar onderweg verliezen, weet dan dat wij elkaar altijd zullen terugvinden. Gebruik daarbij de vreemde als jouw baken en laat je niet afleiden door vreemden die er niet toe doen. Zeg hem waar we hebben afgesproken, dan zal hij ons weer herenigen.

——-
Via onderstaande link kun je het liedje beluisteren:
When the stranger comes along

 

Categorieën: VC-Pierken

22 reacties

troubadour · 1 oktober 2015 op 04:22

Kwalitatief hoogstaand en evaluerend taalgebruik in een poging iets uit te drukken dat door de schrijver als een belangrijke verworvenheid wordt ervaren. Het herkauwen waard.

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:39

    De schrijver denkt nog even na over wat hij gaat vinden van deze poging tot recensie die de reactant blijkbaar meer bezig houdt dan de schrijver zelf. Hier en in het Café.

Mien · 1 oktober 2015 op 07:31

?

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:38

    Bedankt voor het hondje, Mien! (:Smiley:, :smiley:)

Meralixe · 1 oktober 2015 op 09:26

Pierken, hier werk je jezelf wel grondig in de problemen hoor. Zal een bos bloemen… een BOS bloemen deze liefde overklassen op Valentijntje?
Ik probeer u te volgen maar die zin ‘Een uitslover die een wig wil drijven binnen onze liefde.’ ligt een beetje dwars. Heimelijk dacht ik aan een Vreemde. (met hoofdletter)
O, en de song… Klasse!!! (naast Nick Drake)

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:36

    Nachtzuster en ik vieren Valentijntje altijd de hele maand november, Meralixe. De rest van het jaar trouwens ook. En v.w.b. de Vreemde met een hoofdletter. Bedoel je daar God mee?
    Dank voor je compliment over het liedje. Laat Nick het trouwens maar niet horen. Die zou zich omdraaien.

Esther Suzanna · 1 oktober 2015 op 11:10

Vaardig geschreven qua techniek. Verder begrijp ik er helemaal niks van. Veel vaagheden en mij te ver gezocht. Er zit vast een diepere bedoeling in maar die is niet te vinden.

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:35

    Ach, het houdt mij bezig. Je moet toch iets. Ben al blij dat het schrijf-technisch klopt.

pally · 1 oktober 2015 op 14:56

Ik vind dit een heel diepgaand en emotioneel stuk over iemand die de liefde begrijpt, maar niet hoe die tot stand komt. Ik vind dit prachtig, het spreekt mij erg aan.
Dat is wat ik er in zie.

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:32

    Dank voor de kortste synopsis die je hierover kunt schrijven welke ook nog eens de boodschap dekt. En de herkenning zegt mij dat het bij jou/jullie ook wel snor zit. Mooi!

Nachtzuster · 1 oktober 2015 op 18:57

4 December 2010 is een zwarte dag in mijn leven. De dag waarop ik dacht dat jij weg zou gaan. Niet uit vrije wil, maar gedwongen.
Godzijdank was jouw wil om te leven sterker dan je lijf en heeft die wil jou in staat gesteld om dit verhaal, naar aanleiding van jouw persoonlijke nummer voor mij, te vertellen. Voor mij een heel bijzondere periode waarin ik nog meer het geloof heb gekregen dat wij altijd, al dan niet stoffelijk, bij elkaar horen.
Dank je wel. Ik hou van je.

Ferrara · 1 oktober 2015 op 19:41

Het zijn de meest vreselijke ervaringen in je bestaan. Ik begrijp het voor de volle 100%. Ook ons gaat het goed!

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:23

    Dank je, Ferrara. En top om te lezen dat het met jullie ook (zo) goed gaat. Karpedimus!

Sagita · 2 oktober 2015 op 11:50

Nachtzuster legt het nog eens uit, maar zonder dat begrijp ik goed dat je jezelf op een bepaalde dag bent tegengekomen, waardoor je anders bent gaan kijken en denken over wat belangrijk is in het leven.
Ja ook ik vind het mooi, immers het zijn universele waarden, waarvan je hoopt dat ieder mens die eens in zijn leven leert kennen.
Min puntje vind ik de woordkeus die je hier en daar gebruikt b.v.: “vermenigvuldigd met een onhoudbare factor; Vergankelijkheid.” Alsof het om hoger wiskunde gaat en je je gevoelens beschermt tegen de waarheid die je zelf beschrijft.
groet Sa

    Pierken · 2 oktober 2015 op 18:22

    Dank voor je reactie en handreiking, Sagita! Goed dat je dat aankaart. Het maakt het inderdaad wat afstandelijk in verhouding tot mijn intieme beleving. Dat had dus losser gekund.

troubadour · 2 oktober 2015 op 18:35

Mijn God, alleen antwoord van Pierken op reacties die hem welgevallig zijn. Schellen- ogen- mensen, kom nou toch!

Pierken · 2 oktober 2015 op 19:05

Ik heb iedereen beantwoord binnen zeventien minuten. Zie hierboven. Was het tussendoor dan nog nodig om dit loze standpunt te maken? Nee toch?! Ga je tussendoor nog wel voldoende naar het toilet? Wel doen, hè?! Na al die aanmaaklimonade.

trawant · 2 oktober 2015 op 20:05

Mooi stuk, het hart spreekt ook tussen de regels door.
For now and forever, overgave, daar gaat het uiteindelijk om.!
Er wordt hier trouwens veel te weinig over de liefde geschreven.

Dees · 3 oktober 2015 op 10:00

Voor mij zijn column en liedje (in of exclusief introductie) sterker los. Verder erg mooi, een intense ervaring gecomprimeerd opgeschreven.

arta · 5 oktober 2015 op 10:58

De emotionele lading druipt tussen de regels door en vloeit dan van het beeldscherm…
Mooi, diep, de song en het stuk!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder