Wie verdeelt de meningen?

Meningen zijn verdeeld. Wie die meningen verdeelt, is niet altijd even duidelijk. Toch begin ik zo langzamerhand een donkerbruin vermoeden te krijgen, waar de grote meningverdeler huist. U ook? Juist ja. In dat kastje. U weet wel, dat afgrijselijke meubelstuk, dat uw smaakvolle interieur verpest, wanneer het uit staat en dat tot leven komt, wanneer u uw afstandsbediening met een vingertop beroert. In dat kastje woont de meningverdeler. Vermomd als slecht-nieuws-kiezer.

Dagelijks worden we overspoeld door nieuwsfeiten. Voorgeselecteerd door de nieuwskiezers. Opvallend is, dat de slecht-nieuws-kiezers de overhand hebben. Goed-nieuws-kiezers moet je met een lantaarntje zoeken. Slecht-nieuws-kiezers houden zich vooral bezig met landen in oorlogen die slecht zijn voor de wereld-economie. Ook spectaculaire ongelukken zijn een kolfje naar hun hand. Geld, machtsverhoudingen en sensatie, dat is waar de slecht-nieuws-kiezer op geilt.

Hoe meer slecht nieuws er is, des te groter de behoefte er een mening over te hebben. Althans, zo lijkt het, als je de grote meningverdeler moet geloven. De meningverdeler is bang, dat mensen er foutieve meningen op na gaan houden, dus kauwt hij ons meningen voor. Een slecht-nieuws-feit, dat hoog scoort op de hitlijst van narigheid, wordt te uit en te na belicht en becommentarieerd. Door wie? Simpel. De meningverdeler kiest daar zelf deskundigen voor uit.

En zo verdwalen we met ons allen in het grote bos van gebeurtenissen die onze aardbol elke dag overspoelen.

In ons drukke dagelijkse bestaan werpen we op gezette tijden een blik op Het Kastje. Het Journaal begint: “Ssst. Papa en mama moeten even het nieuws zien.” En zo zijn we binnen een kwartier weer helemaal bij. We weten precies wat er aan de hand is overal. Dat is de eerste fase. Nu moeten we daar nog een mening over vormen, dus wordt er een tweede blik geworpen op de eerste de beste commentator. Iets minder geconcentreerd zijn we, dan tijdens het journaal. De kinderen worden alweer onrustig en vragen onze aandacht, omdat de PC vastloopt en hun spelletje naar de klote is.

We zien nog net vanuit onze ooghoeken een al dan niet bekend hoofd, dat commentaar geeft en we vangen drie zinnen op. Precies voldoende om het huis niet af te laten breken door de kids en toch een mening te kunnen vormen, voor het geval op het werk of op een verjaardag het onderwerp ter sprake zal komen.

En zo bedonderen we onszelf. We willen alles bijhouden en er nog over mee kunnen praten ook. Ons eigen dagelijks bestaan is al zo jachtig en we zadelen onszelf ook nog eens op met het idee dat we overal een mening over moeten hebben. Omdat het allemaal voor een gewoon mens niet meer bij te houden is, pakken we maar de eerste de beste mening die ons wordt voorgeschoteld en doen het er maar mee.

Waarom eigenlijk?

Wie of wat heeft ons in zijn macht om ons op deze manier als gekken virtueel in het wereldtoneel te laten bewegen? Moeten we dan overal tegelijk zijn en alles weten wat er gebeurt op elke plek van de aardbol?

Ja, dat moet. Van de machthebbers. We moeten worden gehersenspoeld. Er staan grote geldelijke belangen op het spel en de machthebbers hebben sympathisanten nodig om hun vuile spel te spelen. Democratie heet dat. Hoe meer mensen hun spel niet doorzien en hen op hun woord geloven, des te meer stemmen krijgen ze.

Soms, hè, soms komt het zo vreselijk mijn strot uit allemaal. Soms word ik zo verschrikkelijk onpasselijk van politiek, macht en propagandaspelletjes die gespeeld worden. En nog zieker word ik dan van de meningverdelers, de slecht-nieuws-verschaffers in de vorm van keurige presentatoren en journalisten.

En na hevig te hebben overgegeven, kom ik dan weer tot mezelf. Voel me wakkerder dan ooit en overzie het hele slagveld van onverteerbaar voedsel dat me werd voorgeschoteld en dat ik braaf op heb gegeten om het, na compleet overvoerd te zijn, weer uit te kotsen.

Dan blijft de TV een week uit. Dan lees ik geen kranten. Dan leef ik even gewoon mijn eigen leven.
Totdat ik ergens hoor, dat er weer een pleuris is uitgebroken in een uithoek van de wereld, waar ik geen weet van had en waarvan ik het idee heb, dat ik dat toch had moeten weten.

En dan begint de ellende weer van voren af aan.
“Ssst. Mama wil even het journaal zien.”

Mijn TV staat op instorten. Het beeld wordt met de dag vervaarlijker rood. Ik zit te wachten op het moment dat het licht voorgoed dooft.

Gelukkig heb ik nog heel veel op mijn prioriteitenlijst staan, dat eerst nog gefinancierd moet worden. Het zou best kunnen dat ik voorlopig geen nieuwe TV kan kopen.

En eerlijk gezegd: ik geloof, dat ik daar niet eens rouwig om ben…
🙂