Wintertijd

Langzaam dring het geluid tot mijn onderbewustzijn door. Het openen en sluiten van de schuurdeur gaat altijd gepaard met veel lawaai. Gevalletje van achterstallig onderhoud. In mijn waterbed drijf ik nog in een diepe droom. Maar het schurende en krakende geluid past er niet in. Met moeite krijg ik mijn oogleden los van elkaar. Wakker worden, het moeilijkste van een dag. Een halve blik op de wekker leert me dat het tien over acht is. In snel tempo draaien mijn hersencellen warm. Denken. Maandagochtend. School. Dochter… Ik ruk me los uit mijn slaap en schiet de gereed hangende badjas aan. Dat nooit, denk ik. Mijn dochter gaat niet naar school zonder dat ik haar een fijne dag toewens.
Als ik mijn slaapkamer deur open doe is het eerste wat ik zie haar slaapkamer badend in het licht. Ik verwens haar. Die lamp moet natuurlijk uit. Vlak voor de deur ligt haar schooltas. Die is ze vergeten, denk ik meteen, en sprint de trap af om haar gang naar school te onderbreken. Wat een sufkop, die dochter van me.
Beneden staat de rooie kater al schreeuwend bij de achterdeur. ,,Ik wil er uit’’, klinkt het mauwend. De deur heeft mijn vrouwelijke erfgenaam alweer op slot gedraaid. De lieverd. In de keuken trek ik diverse laden open om mijn sleutels te vinden. Altijd gooi ik ze daar ergens neer. Haast heb ik. Eigenlijk geloof ik niet dat ik haar nog kan bereiken. Die fietst vast al lekker in de frisse wind naar school. Zonder tas, dat wel.
Yes! Mijn sleutelbos. De kat staat al op twee poten tegen de deur. Opdringerig type. Snel de deur van het slot. Misschien…
Hé, dat is raar. Ook het bovenste slot is dicht. Raar in die zin dat ze dat slot nooit gebruikt. Sterker nog, daar heeft ze normaliter geen sleutel van. Maar veiligheid boven alles, denkt ze misschien. Meisjes groeien naar vrouw. Misschien komt samen met de ongesteldheid het verantwoordelijkheidsgevoel ook naar boven. Misschien wel. Ook het bovenste slot los. Langzaam komt er een zweetdruppel op mijn voorhoofd. In de ochtend ben ik niet zo vlot. De deur valt open en de kat springt zijn vrijheid tegemoet. De tuin oogt leeg en ís leeg. Zelfs de schuurdeur is potdicht afgesloten. Dat kan niet, bedenk ik me. Al die verantwoordelijkheid op één dag? De schuur sluit ze nooit af. ,,Papa heeft toch een ouwe fiets.’’
Ik voel me verward. Het is toch wel maandag? In de keuken geef ik het koffiezetapparaat maar een slinger. Koffie en nadenken. En een shot nicotine.
Wat voor excuus moet je verzinnen om uit te leggen dat je dochter zonder schoolboeken van huis is gegaan. In gedachten bel ik de school al. Even voel ik me verloren in mijn riante stulpje. Met koffie en een peuk val ik op de bank. Als ik goed luister hoor ik het water lopen in de douche. Toch handig soms houten vloeren.
Ik blik op mijn horloge. Tien voor half acht. Het staat er echt! Totale verbijstering. Hoe kan dit? Klopt ja, het is wintertijd geworden. En trouw als altijd heb ik alle klokken een uur terug gezet. Absoluut. Allemaal? Ja, op eentje na dus. Mijn wekker. En dat geluid van de schuurdeur? De schuifdeur van haar slaapkamer, die ze te hard opendeed. Op een manier zoals alleen pubers maar kunnen.