Wisselgeld

Ik kan er niet omheen. Geld maakt niet gelukkig maar toch ben ik blij in een situatie te verkeren niet strikt op te hoeven letten in wat ik uitgeef en dat is een hele zorg minder. Het is ook daarom dat ik mij een gewoonte heb aangewend het kleingeld in mijn portemonnee apart te leggen. Vroeger al had ik een hekel aan die kleine dubbeltjes maar ook de grotere stuivers, je kon er geen fluitje voor kopen. En ook nu, al lang na de introductie van de Euro, gaat al het koperwerk direct apart. Wat ik met dat kleingeld doe? Achteloos gooi ik dat afgeschreven onder de glasplaat van mijn salontafel. Bijna zoals Dinky Earnshaw, de hoofdpersoon uit: ‘Alles is eventueel’ uit een kort verhaal van Stephen King, die aan het einde van iedere week het restant van zijn weekgeld in het rioolputje voor zijn huis gooit. Eén van de secundaire arbeidsvoorwaarden van zijn werkgever. Weliswaar niet afgedwongen door mijn werkgever, heeft het geld onder de salontafel een heel andere waarde gekregen voor mij. Geen ruilmiddel maar decoratief.

Jaren heb ik daar verder weinig aandacht aan geschonken afgezien van het feit dat ik na terugkomst van de boodschappen mijn oogst aan kleingeld onder de tafel zaai. En jarenlang heeft mij dat niet meer opgeleverd dan een dikke laag stof. Toen recentelijk de zon hierover scheen viel mij pas op hoe dof de ellende was geworden en ik besloot een grote emmer te pakken om het geld eens mooi schoon te wassen. Gezien de kleur van het water bleek ik te beschikken over een hoop zwart geld.

Nu het geld gewassen is hang ik uitgeteld op de bank. Een vlaag van kopergeur trekt aan mijn neus voorbij als de smaak van bloed. Door welke handen is het allemaal gegaan? Was ik mijn handen in onschuld nu mijn muntjes weer glans hebben gekregen? Zonnestralen worden speels weerkaatst tot een fonkelende fontijn van licht. Alsof daar een royale schatkist staat van een welvarend koninkrijk uit lang vervlogen tijden. En dat geeft mij voldoening.