Wisselgesprek

Is het niet verwonderlijk hoe de menselijke geest schijnbaar willekeurige data in het geheugen weet te griffen? Verdwijnend, om jaren later onontdekt als een spijkerschrift ineens weer aan je te verschijnen. Neem vandaag nou, ik word wakker en alles lijkt te kloppen. Vandaag is ze jarig, zal ik haar bellen? Gewoon om haar te feliciteren en herinneringen van weleer weer eventjes op te laten leven. Mijn gedachten dwalen af naar een tijd die eeuwen geleden lijkt maar in werkelijkheid een steenworp afstand is op het pad van het leven dat maar één richting kent. Ik heb nooit wat met haar gehad maar was ontzettend dol op deze ‘bouvier met tijgerpoten’. We konden goed met elkaar opschieten en eigenlijk was ik tot over mijn oren verliefd op haar.

Ik herinner me de zomerse middagen. De naïviteit waarin we, na ons werk, in een overhemdje op de motor nog snel naar het strand reden om even pootje te baden en daarna nog een pannenkoek te eten. Of de nachten die we doorhaalden omdat zij een project moest afronden en ik haar daar wel mentaal bij wilde steunen. Potten kruidenthee zettend zodat ze haar kalm zou blijven en om vijf uur de krant aan haar voorlezend om haar wakker te houden.

Maar ja, dit kon nooit lang duren want zij had verkering en ik niet. Mijn frustraties hierover hebben ertoe geleid dat ons contact uiteindelijk verbroken is. Totdat ik haar, jaren later, toevallig weer ontmoet. Zij, geen spat verandert en nog even lief. Maar ja, ik had verkering en zij niet. Zo verstreek er weer een tijd en wist de sleur deze herinnering te maskeren met een dikke laag stof.

En nu, weer wat jaren verder, na een grote schoonmaak die al dit stof weer heeft doen opwaaien, ben ik vrij! Maar ja, zij is ondertussen getrouwd en ik niet. Nee, ik denk dat ik haar vanavond maar niet bel. Ik heb een beter idee, ik heb al twee dagen niets meer van mijn zus gehoord, hoe zou het met haar zijn?