Zal van Baele het gaan halen? (2)

’s Morgens komt Dirk van Baele op kantoor, haalt een kop koffie uit de automaat, start zijn computer op en een nieuwe werkdag vangt aan. De stormachtige ontwikkelingen in de automatisering van de afgelopen jaren hebben er voor gezorgd dat hij, behalve voor koffie en een bezoek aan het toilet verder niet meer van zijn stoel hoeft te komen. En hebben hem inmiddels opgezadeld met een typisch mankement van de moderne tijd: nek- en schouderklachten. Als hij ’s avonds zijn p.c. weer uitzet denkt hij wel eens aan een wijze les die zijn oude schoolmentor hem heeft meegegeven: “Wanneer je werk doet dat je leuk en interessant vind, hoef je ook niet uit te kijken naar je pensioen”. Maar die mentor heeft wellicht niet in de gaten gehad wat de automatisering op de werkplek teweeg zou gaan brengen.

Op de afdeling wordt nog wel eens een grapje gemaakt, maar ook dat was vroeger toch wel anders. Als een van de collega’s een stunt uithaalde, kon er zomaar een van de dames met haar achterwerk in de prullenbak belanden. Of viel er iemand in de pauze in het kanaal onder een potje voetbal. Maar carrière jagers maken tegenwoordig de dienst uit en ieder denkt alleen aan zijn eigen hachje. Hoe kan hij het balletje weer aan het rollen krijgen prakkiseert hij. Solliciteren, studeren, of misschien iets voor zichzelf beginnen? ’s Nachts begint dat hele verhaal door zijn hoofd te spoken. Maar nachten zijn om te rusten prent hij zich in. “Alleen door het ondernemen van actie kan je dingen oplossen”, of: “Positief en vooruitkijken” waren toch de deviezen van die managementgoeroe laatst op dat seminar. En och, waar maak je je uiteindelijk eigenlijk druk over. Het gaat allemaal zo snel. Een jaar is niks. Voordat je het weet heb je meer verleden dan toekomst.