Zal van Baele het gaan halen? (4)

Dirk van Baele is gezegend met een grote vriendenkring. Dat is een van de pijlers van zijn bestaan vindt hij. Sommige van zijn vrienden kent hij al sinds de kleuterschooljaren en met een enkeling speelde hij zelfs al in de zandbak op het schoolplein. Tijdens de middelbare schooltijd blijven de jongens elkaar trouw opzoeken en zien elkaar sowieso elke zaterdagavond in een oude boerenschuur waar ze samen op de muziek van the Doors, Led Zeppelin, Pink Floyd, Deep Purple en Supertramp steevast een feestje bouwen. Met veel drank proberen ze de puberale onzekerheden te camoufleren en daar groeit de vriendenclub uit tot een solide gezelschap dat in zowel goede als slechte tijden standhoudt. Het eerste zoentje van een meisje, de doordringende geur van verschaald bier en nicotine waarmee de ruimte is vergeven en de poster aan de muur van Linda Ronstadt zijn Dirk altijd bijgebleven.

In de loop der jaren heeft de groep zich verspreid over verschillende woonplaatsen. De meesten zijn getrouwd, hebben een gezin gesticht maar al bij al is het clubje redelijk intact gebleven. Om het contact te bestendigen organiseert van Baele sinds jaren activiteiten voor zijn oude gabbers. Minstens een keer per jaar gaat hij met de mannen op pad. Vissen op zee met forse windkracht, fierljeppen in Friesland, wadlopen naar Schiermonnikoog, survivaltochten in Biesbosch, Ardennen en Zuid Limburg, skiën in Winterberg, elk jaar weer weet Dirk zijn vrienden te verrassen met een uniek uitstapje. Iedereen ontvangt vooraf een mail met daarin de datum, de vertrektijd, het kostenplaatje en wat iedereen eventueel moet meenemen. De verdere invulling van de dag of het weekend houdt hij echter angstvallig geheim tot het laatste, want pas op het moment van vertrek geeft hij door waarheen de reis gaat. Er wordt tijdens of vlak na de activiteit wel eens op Dirk gemopperd wegens onverhoopt ongemak. Zoals die keer in Den Haag toen een lift het ’s nachts begaf en het opgesloten gezelschap pas na drie kwartier werd bevrijd door de brandweer. En dat bezoek aan de opera had hij beter helemaal achterwege kunnen laten. Maar na afloop van elk uitstapje is het altijd weer: Even goede vrienden en tot volgend jaar. Traditioneel wordt er afgesloten met een gezamenlijk diner en daarbij natuurlijk veel bier. Bij het afscheid denkt Dirk iedere keer dat, als hij het al gaat halen, dan toch zeker “with a little help from my friends.”

De laatste jaren zijn de stoere survivaltochten vervangen door veiligere workshops en lezingen, de club is immers blessuregevoeliger geworden. Want zomaar ineens ben je jaren verder. Twee van de vrienden zijn inmiddels overleden en weer een ander heeft zijn kind moeten afstaan. Zo ziet Dirk dat het leven zijn tol eist. Kracht en souplesse nemen af. Hij probeert het gevoel te pakken dat hem bekruipt. Is het een beetje als dromen dat je aan het werk bent en dan wakker worden op je werkplek in een donker en leeg kantoor? Wat zou Paul McCartney hebben gedacht toen hij 64 werd en het lied hoorde dat hij daarover in zijn jonge jaren had geschreven?  Of zoiets als een déjà vu, maar dan anders. Even is Dirk weer in de oude boerenschuur en hoort het onverbiddelijke “Time” van Pink Floyd snoeihard door de ruimte galmen: “And you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking. Racing around to come up behind you again. The sun is the same in the relative way but you’re older. Shorter of breath and one day closer to death.”

Niets is bestand tegen TIJD…TIJD..TIJD.TIJ.TI.T…