Ik moet je wat vertellen lieve schat.
Ik heb eigenlijk niet echt een idee hoe.
Steeds ben ik op zoek naar de juiste woorden.
Maar hoe vertel ik iemand van zes jaar hoeveel ik liefde ik voor haar voel.
Wij delen een verleden en je bent nog zo jong.
Maar wij delen ook een toekomst en we delen het nu.
Maar het allergrootste deel van ons leven delen wij alleen.
Ik heb je nooit kunnen leren om te zeggen wat wij beide al heel lang weten.
Omdat jouw bloed ook door mijn aderen stroomt en omdat een blik tussen ons al volstaat, zonder te vragen waarom, zijn woorden niet nodig.
Ik probeer je te zeggen hoeveel ik van je hou.
Maar hier samen in het zand, kijkend naar de zee, heb jij hele andere verhalen tegen mij.
Al zijn het soms niet meer dezelfde dingen die we zoeken en is de muur die jij hebt opgetrokken nog veel te hoog, we zullen er het beste van maken.
We doen niet alsof, niets is nep als wij samen zijn.
Want we voelen het toch wel.. Onze vader dochter band.
Omdat jij niet tegen mij durft te zeggen wat je dwars zit en ik niet tegen jou wil zeggen dat ik je zo erg heb gemist, valt er soms een ijzige stilte.
Maar als ik je zie lachen, maak je mijn hart weer blij.
Al die jaren zo nauw op je huid zal onze band onverbrekelijk maken.
Jij blijft voor mij altijd die kleine, ook als je later over mij waakt.
Misschien zegt dit genoeg.
Het zegt dat wat ons bindt met geen pen te beschrijven is.
Het zegt dat hoe alles zo vanzelfsprekend is toch zo bijzonder kan lijken.
Deze column zegt ook dat wij verbonden zijn voor altijd.
En dat alles weer zal worden hoe het hoort te zijn.
Ik sta altijd aan je zij.
Eenmaal weer thuis bij mij zie ik je weer spelen in je kamer.
Met je poppen op je bed. Je bent ze aan het opmaken.
Zo zorgeloos en vrij.
Ik wilde van blijdschap naar buiten rennen en springen.
Want ondanks dat jij jij bent en ik ben ik, hebben we zoveel gemeen.
Misschien niet in de kern, maar wel alles eromheen.
En weet je kleine meid, ik ben zo apetrots op jou.
Het gaat goed op school en met zwemles.
En jij bent trots op mij, dat hoor ik tussen alle regels door.
Omdat ik altijd voor je ben blijven vechten.
Ik vind het moeilijk om te zeggen, zelfs voor een man van het woord zoals ik dat ben.
Want soms zeg ik meer in mijn verhalen, dan dat ik zeg tegen jou.
Omdat mijn columns meer recht doen aan mijn liefde voor jou.
Omdat je vertrouwd voelt, maar ook weer zo nieuw, door dingen die nooit zullen wennen, zal ik aan je hart blijven kleven.
En ik zal altijd om je blijven roepen want jij bent mijn dochter.
En dochter zijn, dat is voor het leven.
En als ik straks oud ben, gerimpeld en grijs.
En jij mij naar mijn laatste rustplaats brengt.
Dan hoop ik dat je dit nog eens leest en dat je dan zult begrijpen dat deze column misschien wel alles zegt wat ik je zeggen wil.
0 reacties