Miljoenen mensen die vechten voor het leven. Duizenden kleine kindertjes, die vechten voor het leven. Die midden in een oorlog zitten, die graag verder willen leven, die een toekomst willen hebben, die een morgen willen hebben. Al die mensen, die kanker hebben, die de dood voor zich zien.. Maar niet willen opgeven, omdat ze wéten, dat er mensen om hun geven, omdat ze wéten dat mensen van hun houden.. En omdat ze zélf graag verder willen leven! Waarom ben dan juist jij diegeen, die zelfmoord wil plegen. Lieverd, wat heeft het voor zin? Je doet er mensen pijn mee, je doet je er zelf pijn mee. Écht Lieverd, want het is álleen, omdat je zelf niet gelukkig wíl zijn, dat je je zo voelt. Probeer eens gelukkig te zijn, probeer er over te praten. Maar Lieverd, pleeg geen zelfmoord. Want het heeft geen zin, je lost er niks mee op, je moet niet weg lopen voor problemen. Je houdt jezelf voor de gek, dit is niet wat je wilt. Je wilt een leven, vól met plezier, vól met liefde, vol met geluk. Maar dat kan alleen, als je het er zelf naar maakt.

Lieverd, zelfmoord, is de enige optie, die niet werkt.. Praten, is de enige optie die wel werkt..
Maar ga jezelf alstjeblieft geen pijn doen, omdat het even niet meezit.

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Mosje · 12 september 2006 op 13:15

Nou Femke, helemaal geen slecht debuutje voor hier. Je kiest trouwens wel direct voor een heel moeilijk onderwerp. Een onderwerp dat eigenlijk wel iets meer woorden verdient dan jij er aan besteed.
Tip van Mosje: pleeg geen zelfmoord, maar schrijf, schrijf en schrijf!

Trukie · 12 september 2006 op 22:21

Het is inderdaad een kort stukje. Maar krachtig zou ik het nog niet willen noemen.
Eerder wat kort door de bocht.
Misschien is het toch beter om eerst eens onderwerpen bij de kop te pakken waar je wat meer ondervinding mee hebt. Dit onderwerp is echt veel complexer dan je hier even samenvat.
Femke, welkom op CX.

prikkels · 13 september 2006 op 03:31

Ik heb mijn best gedaan om het positief te zien. Maar ik vind het stukje erg kort en zeer kortzichtig. Toevallig zijn afgelopen maandag de repetities begonnen van het toneelstuk “Nacht Moeder”. Het stuk verhaalt over een dochter van in de 30 die haar moeder vertelt dat ze zelfmoord wil plegen en daarvoor haar begrip verwacht. Aanvankelijk neemt de moeder haar dochter niet serieus, totdat ze uiteindelijk niets anders kan dan de gevolgen vol ongeloof aanvaarden.

Ik was in de omstandigheid dat ik de hoofdrolspeelsters uit het stuk, Isa Hoes en Linda van Dyck, mocht interviewen. Isa Hoes zei het op een gegeven moment zeer treffend. Ik ben ook een moeder en ik hoop dat mij zoiets nooit zal overkomen. Maar als ik de innerlijke overtuiging heb dat mijn kind dan de rust en daardoor het geluk vind waar het naar snakt, dan zou ik het hoe moeilijk ik dat ook vind, het kunnen aanvaarden, dat mijn kind deze keuze maakt. Want het enige dat je als moeder wenst, is je kind gelukkig zien.

Zo’n keuze maak je namelijk niet in één nacht. Daar gaat heel wat zielepijn aan vooraf. Zoals jij het beschrijft lijkt het eerder een modegril omdat het even tegenzit.

Overigens welkom bij Column X.

KawaSutra · 13 september 2006 op 16:03

Het is meestal een kwestie van een knop om kunnen zetten in het hoofd. Meestal is het lang zoeken naar die knop, daar is veel tijd voor nodig. In gesprek blijven met de omgeving kan er alleen toe dienen die tijd te rekken en draaglijk te maken. En maar hopen dat uiteindelijk de knop gevonden wordt.
Iemand vertellen dat die er gewoon voor moet kiezen gelukkig te zijn is het zelfde als tegen een homosexueel vertellen dat zich als hetero moet gaan gedragen (overigens zonder andere betekenis daaraan toe te kennen).

Chantal · 13 september 2006 op 18:21

Iets teveel ‘Lieverd’ maar verder een goed stukje! Welkom!

Dees · 13 september 2006 op 20:35

Ik weet niet of het zo werkt, ik denk wel dat het zo werkt voor degene die ertegenover zit. Kort voor zo’n heel heftig onderwerp en daardoor ook juist mooi. Knappe binnenkomer.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder