Zestig-plus

Vannacht is het zover. Het is het laatste weekend van maart, dan weet je het wel. Of niet en dan kom je vandaag steevast een uur te laat. Wat is er dan? Het is de klok. Want die is vannacht een uur vooruit gezet. Of was het nu achteruit?
In elk geval leveren we een uur in dus we denken steeds achteruit (gisteren was het nog…) maar stiekum is het dus een uur later en in principe dus een uur vroeger. Ik haat het als de klok vooruit moet. Het liefst doe ik dat een dag van tevoren. Dan valt het me minder tegen dat ik een uur moet inleveren van mijn kostbare tijd. Als de klok in oktober weer achteruit gaat, dan doe ik dat op zondagmorgen. Dan ontbijt ik om een uur of tien, elf uur klaar. Klok verzetten en hopsakee, het is ineens weer tien uur. Alsof je naar Londen vliegt.

Vandaag is het anders. Want met de klok een uur vooruit, lever ik dus niet alleen een uur in, ik lever ook een uur slaap in. Normaliter sta ik op zondagmorgen om negen uur in de hardloopschoenen, vanmorgen was het dus stiekum acht uur. En dat viel tegen.

Gelukkig waren er nog meer slaperige lopers die het ook niet zo leuk vonden. En je zult het zien: altijd is er eentje bij die meent dat het vooruitzetten van de klok een weekend later moet. Die ene kwam – als enige overigens – vrolijk naar binnen huppelen zo rond een uur of tien, in de volledige veronderstelling dat hij nog enkele minuten had te gaan, voor hij moest presteren op hardloopgebied. Hij keek wat verbaasd. Al zoveel lopers hier?

Zijn opgeruimd humeur verdween even snel als de zon achter de wolken. Niet lekker vroeg, maar flink te laat en hij hoefde niet meer in zijn schoenen. Hij moest alleen thuis nog even uitleggen waarom hij zo snel weer thuis zou zijn.

Ik heb besloten om de rest van de dag niet meer aan de tijd te denken. Het is allemaal al moeilijk genoeg. Doe mij gewoon straks mijn tien uur-bakkie koffie maar. Desnoods om half tien. Of elf uur?