Het weekend heb ik gewerkt in het ziekenhuis. Niet als verpleegkundige, maar gewoon als begeleider, zoals ik dat dagelijks doe.

Een cliënt van me moest een operatie ondergaan en mijn collega’s en ik moesten, werkzaam in de gehandicaptenzorg, zorgen voor 24-uurszorg in het ziekenhuis.

Op zondag zou, laten we haar voor het gemak Marja noemen, ontslagen worden en moest er medicatie mee naar huis. Samen met Marja ben ik overdag naar de apotheek gegaan van het ziekenhuis om de medicatie op te halen.

Bij binnenkomst doet zich het volgende gesprek voor:
“U komt medicatie ophalen voor mevrouw?”
“Jazeker, hier is het recept.”
“Dan zijn we snel uitgesproken. U kunt de medicatie niet meenemen.”
“Pardon!?”
“Mevrouw verblijft in een AWBZ-instelling en derhalve kunnen wij de kosten niet declareren.”
“Zoals u wellicht weet, bestaat de AWBZ niet meer en hebben we het over de WLZ (Wet op Langdurige Zorg).”
“Meneer, geef het beestje maar een naam, de declaratie krijgen we niet rond.”
“Ok, dan ga ik even contact opnemen met onze huisapotheek.”

Terug op de kamer van Marja bel ik de huisapotheek, Apotheek Jansen. Jansen zegt me dat ik de medicatie kan late declareren op naam van Apotheek Jansen en dat daarmee de kous af zal zijn.

Ik toog terug naar de ziekenhuisapotheek en geef de medewerkster opnieuw het recept met de mededeling dat het gedeclareerd mag worden op naam van Apotheek Jansen. Wederom krijg ik een afwijzend antwoord, waarop ik het telefoonnummer overhandig en zeg dat zij dan maar even moet bellen met Jansen om duidelijkheid te creëren.

Mevrouw gaat bellen.
Vijf minuten laten komt zij terug bij mij met de volgende mededeling:

“U kunt de medicatie tot en met maandag aanvragen op de behandelafdeling, zodat de medicatie onder de behandeling van patiënt Marja vallen. Wij gaan u geen medicatie verschaffen, want dat wil mijn collega niet. Hij behandelt de declaraties en dat levert te veel problemen op. Tevens zegt Apotheek Jansen dat u niet conform de protocollen van uw instelling heeft gehandeld.”

Conform protocollen van mijn instelling… Ik zit op zaterdag namiddag op een kamer in een ziekenhuis. Hoe kan ik mogelijkerwijs protocollair handelen als ik de middelen niet heb!? Ik heb mijn best gedaan.

Helaas moet ik hieruit concluderen dat de bezuinigingen in de zorg en de bijkomende decentralisatie van de zorg ertoe hebben geleid dat wij ons werk niet meer fatsoenlijk kunnen uitvoeren voor onze cliënt indien dat wel gewenst is. Samenwerking met andere partijen lijkt onmogelijk gemaakt door de ondoordachte afspraken binnen onze regering.
Goed bezig mannen!

Categorieën: Algemeen

3 reacties

Meralixe · 14 april 2016 op 19:28

Welkom op column x met zelfs door Vlamingen herkenbare problemen. Regeltjes opgesteld door mensen van een andere planeet blokkeren het boeltje en Jan met de pet mag zoeken.
Waarom het gemakkelijk maken als moeilijk ook kan.
Geen onaardige column maar kom volgende keer maar eens met een ietsjes grappiger gegeven op de proppen.

Onlangs sukkelde ik ook wat met de gezondheid en kreeg van een ziekenhuis een factuur toegestuurd van schrik niet, veertig cent. Ik kreeg veertien dagen de tijd dit te betalen.

Mien · 15 april 2016 op 07:34

Jammer dat je geen menselijke maat cq meetlat bij je had. Dan had je ze daarmee om hun oren kunnen slaan.
O ja, in de regering zitten ook vrouwen, dacht ik. De laatste zin vind ik dan ook niet zo sterk.

Mia Caro · 15 april 2016 op 11:08

Petje af voor het werk dat je doet!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder