Zij geloofd in mij

Het lijkenpikken is begonnen. Dank zij het media theater van de dood heet Andre eindelijk en nummer 1. Het grote zakken vullen voor de platen maatschappij is begonnen. Gewoon Hazes

Kan drank dan zo lekker zijn. Kunnen sigarettenpeuken je zover krijgen dat je de uitspraak doet: “Zonder die twee dingen is het geen leven”. Het zal wel. Maar ik kan het me niet voorstellen. Men was geroerd toen hij, in de kist, de volle Amsterdam ArenA in kwam. Het was zo indrukwekkend. Andre bedankt Andre bedankt scandeerde het volk. Nog éénmaal brood en spelen. En de platenmaatschappij regelde het allemaal zo mooi voor de fans.
Radio zenders zonden dinsdag allemaal tegelijk de single: “Ze geloofd in mij” uit. TV camera’s draaien en zonden de plechtigheid uit. We zagen terugblikken en documentaire en de nieuws berichten konden geen genoeg krijgen van jankende en verdrietige fans. Andre mag en kan niet vergeten worden. Hij was de man die riep: “Alleen mijn huidige gezin telt en de rest is ballast”. Ik kan daar mijn handen er niet voor op elkaar krijgen. Natuurlijk is hij groot geweest in het volks genre maar ga mij niet wijs maken dat hij meer Rock and Roll was dan de, enige echte, neder godfather of Rock and Roll, Peter Koelewijn. En zo kan ik er nog wel een paar noemen. Want ik vind het Andre bijzonder kwalijk te nemen wat hij met Gary Moore classic “Still got the blues” heeft gedaan. Maar goed geef het volk brood en spelen. Dat hij zo dronken was dat de tekst hem volledig ontging en het publiek de gaten in zijn, verrot, gezopen geheugen opvulde vond ik ook niet zijn sterkste kant. Komisch dat het volk zich zo kan laten meeslepen. Vijf miljoen mensen bekeken de tv uitzending van de kist op de stip. De Burgermeester van Amsterdam hield een toespraak. Frits Barend voelde zich in zijn voorbereiding van de toespraak die hij in de ArenA zou gaan houden ernstig gestoord door een interviewster. Maar mediageil als hij is kwam hij als een bewogen man op het scherm. Naarmate het volkstheater voort ging bekroop mij steeds mee het gevoel dat iedereen een graantje van Andre’s bekendheid mee wilde pikken. Mooi even in de media meeliften op zijn doodskist. Al die miljoenen mensen zagen hoe bewogen deze sprekers wel waren bij het definitieve vertrek van hun held naar de andere wereld. Ze wisten ook allemaal te vertellen hoe eenzaam arme Andre aan de top was. Ik dacht: “verdomme, waar waren jullie dan? Waarom waren jullie er niet voor dat deze eenzame ziel dood ging?” Nee, dan heb ik liever wat aandacht bij leven. Goed, nu niet met vijf miljoen op de thee komen maar ook niet wachten tot ik dood ben.
Er waren nog meer grote winnaars in de ArenA. Wat te denken van de platen maatschappij. Zij hebben weer veel brood op de plank. Door dit perfecte eerbewijs aan de dode heeft Andre aan staande zaterdag zijn eerste nummer 1 in the hitparade.
Het is jammer dat hij er zo aan moest komen en dat hij zelf het plezier er niet aan heeft gehad. Maar een dode kunstenaar is eenmaal beter dan een levende.