Zijn woorden glijden over me heen

We liggen in het, door het zwoele weertje, verbleekte gras, dat leunt onder ons gewicht. Boven ons schittert de zon als een warme pretbederver. Maar niet zo fel dat het ons raakt. Voorbijgangers werpen steelse blikken; je ziet ze meegenieten, dromen, denken aan hun jeugd. Als dit een passage uit een boek was geweest, zou ik nu dolverliefd in het vriendje’s diepbruine hondenogen moeten kijken en hem liefjes toelachen. Maar iets strookt er niet; ik voel het. Intuïtie. Hij voelt het ook. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer hij met een triomfantelijke grijns zijn zakmes uitdiept en dreigt me wat aan te doen, als ik hem niet zoen. Volledig op de mond. Lijkbleek moet ik geworden zijn. Van verontwaardiging. En misschien van het bijna-dood-gevoel dat me overviel. Even later fietsen we hand-in-hand terug naar huis. Het vriendje zingt zelfs dolgelukkig één of ander Albanisch liedje.

Dit was 7 juli. Pakweg een goeie twee maanden geleden. Vandaag kreeg ik weer bedreigingen van zijn kant: Dat hij me zou opwachten aan school met zijn “pistolet”. Hij kon het zelfs niet nalaten de “bam-bam”-geluiden na te bootsen. Afschuwelijk. Ik geloof dat hij een beetje “nervozzzz” is, omdat ik geweigerd heb op zijn aanbod in te gaan; hem morgen te zien. Dat bleek alvast uit zijn “fuck mama, fuck polizaij, fuck you, fuck everything”.
Eén ding is zeker: Morgen staat hij er. Met of zonder “pistolet”. Maar hij zal er staan. Ik hou mijn hart al vast. Morgen, vier uur. Misschien wel voor de laatste keer.