Zomaar een stuk met een boodschap voor iedereen

Hij voelt zich soms een nieuwe golf in die grote oceaan, afgezwakt.
Sterk als een rots is een eigenschap die hij bezit, maar op dit moment is hij niet meer dan een zandkorrel.
Hij moet het zijn naar wie ze rent als ze een schouder nodig heeft.
Oké hij is dan wel geen soldaat, maar hij staat hier wel weer om steeds op te staan na een diepe val.

Elke dag lijkt het lastiger te worden om haar nog te bereiken.
Hij liep laatst aan het einde van de avond de keuken in en daar zat ze weer helemaal alleen uit het raam te staren. Ze is moe van het leven in zwart en wit.
Ze is op zoek naar kleur. Ze mist die ene hartstochtelijke zoen, zijn hand over haar lichaam, die haar week maakt, als hij weer het licht uit doet en zich klaar maakt om te gaan slapen.

Voor hem voelt het als een gebroken gelofte. Ze is vaak zo moe er zit zo weinig energie in haar. In de spiegel kijkt hij naar zijn twijfels en hij vraagt zich af hoe hij weer kleur aan het leven kan geven.
Er is één ding wat hij zeker weet:
Hij heeft ooit ja gezegd, dus hij laat haar zeker niet gaan.

Hij besluit de stoute schoenen aan te trekken en bedenkt iets voor de volgende avond samen.
De TV staat aan en op tafel staan de resten van afhaalpizza op een kartonnen bord.
Er staan twee glazen rode wijn als zij het geluid van de TV wat zachter zet en dichterbij hem gaat zitten. Haar hand op zijn been, haar hoofd op zijn schouder. Voor dit moment voelt alles goed. Ze kijkt hem aan en de zo lang verwachte zoen volgt.

Hun liefde kan weer bergen verzetten. Hij voelt zich weer sterk als een rots.
Ze slaat haar armen om hem heen en hij doet hetzelfde bij haar. Zijn hand gaat weer over haar lichaam, ze word weer week zoals altijd en ze voelt dat het leven in zwart wit langzaam plaats maakt voor rood.
Ze zijn altijd blijven geloven in het wij gevoel.

Doe dat altijd. Geloof in wij, geloof in het geluk en de liefde dan komt altijd alles goed, omdat het kan.