Zon-garantie

In mijn buitenwijk is het koud. Het is juni en de zomer breekt maar niet door. De barbecues staan ongebruikt op de veranda’s. De prosecco en witte wijn koelen buiten de ijskast beter dan erin. Kinderen spelen op straat met hun winterjas aan. Hardlopers wagen zich nog steeds niet in hun korte tights. De cabrio’s blijven in de garage. En de buurvrouwen houden de leggings aan onder hun kleurrijke rokjes. Het geloof in de zomer is verdwenen. Een buurtgenoot biedt uit frustratie zijn camper te koop aan. Het is een oud beestje, 1984. Belastingvrij. De witte omgebouwde VW-bus staat op straat. Achter de ruiten hangen A-4’tjes: TE KOOP. Een fietsendrager en een bagagekoffer kun je erbij kopen. Aan de zijkant hangen een zonneluifel en twee kanodragers. Achterop is een trap gemonteerd, zodat je stoer je bagage van het dak kan pakken. Nieuwsgierig kijk ik door de ruitjes. Bed, keukentje, bankje, opbergkastjes. Er staat geen prijs vermeld, wel een 06-nummer. En dat het een opknapper is. Ik hoop niet dat Mijn Lief oppert het ding te kopen.

Waarom staat de kampeerwagen te koop? Is er een nieuwe gekocht? Heeft de witte bus de eigenaar zo vaak laten staan onderweg dat hij er zat van is? Gaan de bestuurder en partner nooit meer samen op pad, omdat de onderlinge onenigheid niet langer alleen over het kaartlezen gaat? Of gaan de kinderen niet meer mee en gaan pa en ma nu liever rondtrekken langs kleine hotelletjes en prachtig gelegen bed-and-breakfast-adresjes in Frankrijk? Ik krijg de neiging om met deze vragen het mobiele nummer te bellen.

Ik denk te weten wat de eigenaar hoopt. Met de opbrengst kan hij met het hele gezin van Eelde vliegen naar een resort aan de Turkse rivièra. All inclusive, met zongarantie. Alles beter dan deze kou.