Zwarte piet, mijn zwakke ruggengraat en identiteitsproblemen

Met verbazing zag ik dat Zwarte Piet weer voorpaginanieuws is op nu.nl. Een moeder wilde hem weren van school. De arme man.

Vorig jaar al had ik me voorgenomen om de discussie, mocht deze dit jaar weer oplaaien, geheel te negeren en er vooral niet aan deel te nemen.

Mijn mening is namelijk, en dit hanteer ik ook in de opvoeding van mijn kinderen: op een negatieve manier aandacht vragen moet je niet belonen, maar negeren. Vooruit, een keer aangeven dat nee ook daadwerkelijk nee betekent kan geen kwaad, anders denken de drammers misschien dat je ze niet gehoord hebt. Hoe ongeloofwaardig het idee ook klinkt dat ik de drukte rond Zwarte Piet überhaupt had kunnen missen.

Ik nam de hele commotie in eerste instantie niet zo serieus en lachte de zorgen van vele verontwaardigde vrienden weg. Het kon toch immers niet zo zijn dat een handjevol mensen het voor elkaar zou krijgen dat Zwarte Piet niet meer mag zijn wie hij is?

Tot ik er niet langer omheen kon en vond dat ook ik, onder het motto ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf’, een keer mijn mening moest geven, Zwarte Piet had het namelijk gehaald tot agendapunt bij de VN!

Voor ik het wist was ook ik, al tandenknarsend en verhit, midden in de hele discussie op facebook en nu.nl verzeild geraakt. Hoeveel plussen en minnen en (dis)likes mijn berichten hebben verdiend weet ik niet meer, ik weet alleen nog dat het me, heetgebakerd als ik kan zijn, veel (negatieve) energie heeft gekost.

Dat gingen we dit jaar anders doen.

Dat ik het niet lang volgehouden heb, blijkt wel uit dit bericht, want de goedheiligman is nog niet eens in het land en ik ben alweer driftig aan het typen. Pro Zwarte Piet. Dat moge duidelijk zijn. De stakker kan namelijk wel wat ruggensteun gebruiken.

Het zijn niet meer alleen de stoute kindertjes die willen dat hij verdwijnt, of zijn uiterlijk aanpast; ik las laatst ook in een column waarom je als Christen tegen Zwarte Piet zou moeten zijn. “Heb je naaste lief, dus als iemand zich gekwetst voelt door Zwarte Piet in zijn huidige hoedanigheid, moeten we hem veranderen”, was de boodschap die ik opmaakte uit het bericht.

Maar, als we onze naaste lief moeten hebben, waarom mag Zwarte Piet dan niet zijn en blijven wie hij is? En heb je erover nagedacht wie er wordt gekwetst als we meegaan in deze hetze? Moeten we dan ook het eten van vlees verbieden omdat de vegetariërs daar verdrietig en opstandig van worden? Is het eigenlijk niet heel racistisch om hem de toegang van het land te weigeren omdàt hij zwart is?

En, sorry hoor, hoe kun je je gekwetst voelen door Zwarte Piet? Zijn er werkelijk mensen die zich identificeren met Zwarte Piet? Zegt dat dan niet meer over die mensen zelf dan over het personage Zwarte Piet? Zwarte Piet is toch niet meer dan een karakter? Net als een clown, een Dik Trom of Kerstman dat is? Daar identificeer je jezelf toch niet mee? Dan kun je je energie wellicht beter steken in jezelf.

Nu ik er over nadenk, ik ben blond en heb blauwe ogen. En eigenlijk vind ik al die grappen over domme blondjes best vernederend. Alsof alle blonde vrouwen dom en ordinair zijn.

Eens kijken of we dat tot Tweede Kamerniveau kunnen tillen..