(zwerf) Kattig

“Maar hij is wel lief!” zeg ik.
“Het is gewoon een rotkat!” zegt wederhelft Gert.
“Waarom dan? Hij heeft je nooit iets misdaan. Zoekt een beetje aandacht.” Ik kijk naar zijn gezicht. Strak en onverbiddelijk. Die kat komt hier niet binnen.
“Hij wil alleen maar eten. Heeft hij bij ons gehad, dan loopt hij naar de buren om daar te bedelen,”zegt hij. “Ja maar…..”protesteer ik.
“Niks ja maar! Heb je gezien hoe vet die is. Tonnetje rond gewoon. Het is niet normaal!” Hij wijst naar het mollige dier dat klaaglijk in de tuin wacht tot de keukendeur opengaat.
“Dat is zijn wintervacht!” zeg ik fel. “Je weet toch wel dat dieren in de winter een dikke pels krijgen?”
Hij gelooft er niets van. Ik zie het aan zijn gezicht.
“Echt waar hoor…..”zeg ik. Ik zet mijn ogen op zijn grootst. Soms helpt het de waarheid versterken.
“Zal wel,”mompelt hij. “Volgens mij eet dat beest veel te veel.”
De kat zit inmiddels op de vensterbank vlakbij het raam van de woonkamer. Door het witte vitrage heen, zie ik hem zielig naar binnen kijken.
“Mauwmauw….miiiiiaaauuuuuw,”
“Geef hem dan eten, dan houdt hij zijn kop tenminste,”zegt Gert.
“Ja maar, dan leert hij nooit dat hij niet eten kan krijgen wanneer H.I.J. wil.” Ik blijf zitten en ga verder met mijn theeritueel.
“Ik krijg wat van het pokkenbeest.” Met driftige pasjes zie ik hem richting keuken lopen.
“Je kan hem beter even laten wachten…..”roep ik hem na.
Zo dat heb ik mooi voor elkaar. Ik blijf lekker zitten en verroer me niet. Tevreden roer ik in mijn thee.
Vanuit de keuken hoor ik dat hij al tierend de doos met kattenbrood pakt.
Ik kan het invullen. De keukendeur gaat open en terwijl hij op de drempel blijft staan wordt een handvol brokjes achteloos het terras opgegooid. Het beestje krijgt weinig liefdevol een grauw en een snauw. Daarna gaat razendsnel de deur dicht. Mocht de kat het plan hebben om binnen te komen….dan gaat het zeker niet lukken.
“En daar kweken wij nou een verwende kat mee!”zeg ik als hij weer bij mij komt zitten.
“Wat bedoel je?”vraagt hij.
“Nou….dat is de reden waarom de kat ook om 5.45 uur ’s ochtends blèrt. Jij geeft hem teveel zijn zin. Als hij ook maar een piepje geeft, moet hij van jou direct eten. Alleen maar omdat je dan van het kattengezeur af bent. Bovendien als wij een kattenluikje hadden, had hij in en uit kunnen lopen,” zeg ik eigenwijs.
“Nou wordt ie helemaal mooi. Is het mijn schuld. Wiens kat is het eigenlijk?” vraagt hij.
“Niet van mij. Ik mocht hem niet van jou.” Verontwaardigd kijk ik hem aan. “Je weet nog dat we ooit een afspraak hadden. Vogels eruit…..kat erin! (want de vogels maakten teveel herrie)
Inmiddels zijn de vogels al weer jaren gevlogen….maar hebben wij een kattenluikje. Nee!”
“Ga je daar weer over beginnen…..!”moppert hij.
“Maar je had het beloofd,”zeg ik.
“Kan niet! Want er zit asbest naast de keukendeur. Die kat komt er niet in,”zegt hij resoluut.
Een tijdje weet ik mijn mond te houden. Dat is voor mij bijzonder moeilijk, want ik heb altijd een weerwoord voor handen.
“Nu ben je boos zeker? Waarom zeg je niets meer?”vraag hij.
“Omdat ik nadenk……”zeg ik kattig.
“Waar denk je over dan?”vraagt hij.
“Of ik weer aan vogels ga beginnen…..”antwoord ik.