Afvalmonster

Sinds onze gemeente afvalscheiding stimuleert via het prijsmechanisme, ligt het buitengebied bezaaid met restafval. Er is altijd wel een buurman met een GHB laboratorium die het mee wil nemen. Dat is marktwerking: restafval storten valt in het hoogste tarief. Ons huishoudentje produceert niet zoveel inhoud voor de grijze ton. Een geïmplanteerde chip houdt bij hoe vaak de vuilniswagen hem in zichzelf leeg kiepert. De uitdaging is deze ton zo weinig mogelijk aan de straat te zetten. We zijn niet de enigen: de grijze tonnenwagen kan inmiddels de hele stad in een halve dag aan. Dat is ook marktwerking: arbeidsmarktwerking, om precies te zijn. Wij gaan voor maximaal vier keer per jaar. Zo hopen wij de verhoging van het vastrecht volgend jaar, die er door de gevolgen van economische wetten wel aan zal komen, te compenseren. Gelijkblijvende kosten zijn een vorm van besparing, houden wij ons voor. Net zoals aflossen sparen is. Maar is dat milieumaniakaal wel verantwoord? Wat gebeurt er in het grijze afvalvat gedurende de maanden waarin we ons restvuil aflossen? Zet de groene een week in de zon en het zelfverwekte nieuwe leven spuit eruit. Dus wat als een verdwaald stukje eiwit de bal met twee zwarte stippen en een scheur onder het ventiel penetreert, ze samen de stofzuigerzak met een nog tikkende wijzerloze wekker en bijpassende slang bespringen en zich vervolgens verenigen met de gebroken hark, de lekke plastic werkhandschoen om een verroeste boekenplanksteun en het manke tuintafelonderstel? Wie durft er nu nog in te kijken?

8 juli 2017