‘Sometimes the quick cold lizard roused me, leaving its slimy track upon my face, and entangling itself in the tresses of my wild and matted hair’ (Uit: The Monk van Lewis)
De donkerbruine, bijna zwarte, kippenpoten leken op gebraden deurknoppen. Het te lang laten smoren heeft het vlees zo taai gemaakt dat ik het kauwen stop en met mijn hand het vlees tussen tanden vandaan probeerde te trekken. ‘Ajam smoor’, jongen, eet nu maar lekker op. Ik keek omhoog en zag het lachende gezicht van mijn tante. Tante Jo, enige zus van mijn moeder. Ik zag weer haar zwarte haartjes onder haar neus. ‘Toe nou, makan! Jij lust ajam smoor al sinds je kon kauwen’
Jaren later, op het NOS journaal, zag ik mijn tante, 88 jaar, op een koude najaarsnacht met een deken ontredderd op een rolstoel zitten. Er was brand uitgebroken in het verzorgingshuis en alle bewoners moesten eruit. Een jaar later namen we afscheid van haar. 89 jaar, 40 jaar weduwe en waar de zomervakanties met mijn neef en 3 nichtjes, weken van gezelligheid (en makan) was.
Op mijn reis, in 2007, door Java naar Bali en Lombok, klonk het ‘slamat makan’ als het bord als een complete Indische rijsttafel voor 1 persoon was gevuld; ajam smoor, sajor lodeh, witte rijst, boontjes, echte kroepoek, babi ketjap, seroendeng en nog wat gerechten waarvan ik de naam niet meer weet. Een ijskoud glas bronwater. Ik nam een hap van mijn ajam en ja hoor, het vlees bleef weer tussen mijn tanden zitten.
Bandung. Het bed was hard, de matras dun. Onder een laken werd mijn slaap onderbroken door een geluid dat ik niet herkende.
Mijn vingers zochten het lichtknopje en het felle neonlicht liet aan de wand voor mij 3 kleine hagedisjes. The three gekko’s. Deze tjitjaks verdwijnen razendsnel achter het schilderij met achter glas de afbeelding van rijstvelden. Sawa’s zoals wij dat hebben geleerd uit het plak plaatjes boek ‘Naar de Tropen’. De tjitjak dankt zijn naam aan de geluiden die worden gemaakt om de andere sekse te lokken. Ik slaap alleen.
Eerste kerstdag 2017. Ik besluit om even te stoppen met schrijven en bel mijn moeder. Negentig jaar en de laatste maanden komen alle jappenkamp verschrikkingen naar boven. ‘Ik slaap slecht, jongen. Al die beelden in mijn hoofd’. Ik weet niets te zeggen. Luister naar haar verhaal zoals haar man, mijn vader mij elk jaar op de meest onverwachte momenten zijn kamptijd ging vertellen.
We keuvelen over deze eerste kerstdag en dat Guus, mijn vader bij leven 100 jaar zou zijn geworden. ‘Dag mam, tot over een paar dagen. Ja, Fleur komt mee want ze vertrekt naar Australië en wil nog even naar haar enige oma. ‘Hoelang gaat ze?’ Minimaal 1 jaar, ze heeft gespaard en wij zijn er ook nog.
‘ Vinden jullie dat goed, jongen? ‘Mam, jij vond het ook goed toen ik ging liften naar Denemarken. ‘Dat was een andere tijd’ Hoe heette dat meisje? Ulla, toch.
Nou, fijne kerst en tot over een paar dagen Mam! ‘Ja jongen, ik hoor het wel wanneer’ Jouw broer komt me zo halen.
19 reacties
Wayan · 27 december 2017 op 13:36
Mooi en weemoedig. Goed de sfeer weergegeven.
Terwijl ik dit tik tijdens de tropische nacht zitten er minstens vier tjiktjaks op de muren naar muggen te happen. Het is 31 graden en 20:30 uur.
Nummer 22 · 27 december 2017 op 14:31
Dank je Wayan. Nu nog de satee van geitenvlees op een houtskool vuurtje en de duisternis. Ik zie en ruik alles of ik er bij bent. Salamat Makan! En voorstrals salamat tixor?
Mien · 28 december 2017 op 12:49
Over smoor gesproken. Het smoort bij CX dat jij een bijdrage wil leveren aan het vervolgverhaal I Truffatori. We kunnen ons vergissen natuurlijk. Het is maar dat je het weet. Geef dan even een reactie onder I Truffatori 6. Anders wacht Arta mogelijk voor niets. Succes indien je deelneemt en anders ook. ?
Nummer 22 · 28 december 2017 op 17:34
Hmm . Yes, klopt?
Mien · 29 december 2017 op 00:19
Mooi. ?
Daar kan Arta wel iets mee. ??
Dank voor uw reactie. ?
We gaan vrolijk verder, met of zonder jou.
A la Berlusconi. Onvoorspelbaar. ?
Karen.2.0 · 29 december 2017 op 01:14
22, doe je ding! Op naar een spannend vervolg op T-6
zoals alleen jij dat kan 😉
Nummer 22 · 29 december 2017 op 09:37
Grazie, saluti cordiali!
Moet ik nog wel even T 6 gaan lezen.
Nummer 22 · 29 december 2017 op 12:10
Ingezonden Deel 7. Huiver en geniet!
Mien · 29 december 2017 op 18:17
Ben nu al trots op jou. ?
Karen.2.0 · 29 december 2017 op 18:56
Ik ben altijd trots op jou hoor, 22, haha! 🙂
Nummer 22 · 29 december 2017 op 22:08
Dank je Karen… nu bloos ik nog meer. Ik heb de temperatuur in huis naar een lagere stand gebracht, maar dit geheel terzijde.
Karen.2.0 · 30 december 2017 op 00:53
Dat scheelt weer op de eindafrekening, 22. Blozen is altijd ergens goed voor 😀
Nummer 22 · 30 december 2017 op 16:41
Ja, oliebollen in vuurschaal in de tuin scheelt weer hout
Nummer 22 · 29 december 2017 op 22:04
Ik bloos!
Karen.2.0 · 29 december 2017 op 18:55
Jeetje! Speedy Gonzalez is er niets bij, ik kan niet wachten tot ‘ie erop staat! 😀
Nummer 22 · 29 december 2017 op 22:07
Laat je verrassen. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Miep Miep….. of is het net nu Caramba ?
Karen.2.0 · 30 december 2017 op 01:00
Ik denk dat het ‘Mien, Mien’ is, maar ik kan het mis hebben 😉
Karen.2.0 · 28 december 2017 op 16:37
Sfeervol, 22! Kan niet anders zeggen. Samen met de reacties van Wayan brengt het wat Indonesische warmte in dit prutweer: heel fijn 😉
Nummer 22 · 28 december 2017 op 17:35
Dank je Karen. Wordt het met sambal pedis (die van Koningsvogel) nog warmer…?