Oudejaarsnacht. De lont brandt sinds, tengevolge van gemeentelijk spreidingsbeleid, die e-bikende vlasbaard de vertrouwde sfeer in onze buurt is komen verzieken met zijn DWDD gelul en Top2000 gedrag. Een voornemen intensiveert naar een onstuitbare drang. We oefenen eerst succesvol op verschillende merken. Dan is het zover: zodra de champagnekurken knallen, gaat zijn ouwewijvenwagen in de hens. Onze tot seksuele proporties opgejaagde opwinding duurt maar kort: de brandweer arriveert zo snel als zijzelf. Dat kan toch niet: onze lol een beetje verknallen! Horizontaal afgeschoten vuurpijlen met kanonslagen als lading houden ze op afstand. Een ambulance kotst twee ziekenbroeders uit, die een vanonder zijn helm rokende spuitgast te hulp willen schieten. Wegwezen daar! Ondersteund met doelgericht gegooide brandende sektflessen en verwensingen gelardeerd met terminale ziektes die ze goed kennen, houden we de partijen gescheiden. Dat is vragen om een busje vol van die politiemietjes! Het manwijf dat stoer voorop marcheert wordt vergast op een MeToo ervaring met haar eigen gummiknuppel. Ze moet godverdorie ons gelijk hier verdedigen! Pepperspray wint het ten slotte van het plezier. In het arrestantencomplex worden we opgevangen door een ambulante medewerker van de Bond van Wetsovertreders, die zich druk maakt over de eenzijdige berichtgeving in opsporingsprogramma’s. ‘Waarom altijd de kneuzen laten zien: onbedekte hoofden bij pinnen met gestolen passen, leesbare kentekenplaten na een ramkraak of herkenbare kleding bij een insluiping. Waarom geen aandacht voor wat wel goed gaat?’ Of we het referendum willen tekenen. Natuurlijk, we zitten toch onze tijd uit. Totdat Zwarte Piet zelf weer wordt losgelaten.
6 januari 2018 #BinnenDoorDenker
4 reacties
Karen.2.0 · 5 januari 2018 op 20:42
Mooie BinnenDoorDenker, Robert. Boeiend, dat is ‘ie zeker 😉 Trouwens, zit jij niet in carbid gebied?
Robert · 5 januari 2018 op 21:10
Hoi Karen, laten we er weer een inktspetterend jaar van maken. Ik zie er naar uit. Beste wensen vanuit authentiek carbidland.
Karen.2.0 · 6 januari 2018 op 02:37
Inktspetters
Ze moeten kletteren. En klateren, die letters. Spatten doen ze zeker, niet van het witte doek maar wel op een hagelwit vel, maagdelijk wit. Eerste-trouwjurk-wit. Nooit in Van Dyke-brown. Ze schreeuwen om het hoogste woord en de langste zin. Zonder komma’s en punten maar wel met hier en daar een uitroepteken. Ze dringen en springen dat het een lieve lust is. Zonder gêne en zonder drempels.
Hup! Vanuit de geest, via de pen, op schrift. Simpele gedachten, bedacht in minder dan een seconde. Opschrijven, niet wegpoetsen, gewoon laten staan. Desnoods voor paal. Maar nooit in een perkje, aangeharkt en wel. Dat staat niet. Het moet prikkelen of verbazen, desnoods een beetje kwetsen. Maar veel liever nog ontroeren, kippenvellen op je armen en een hart dat een beetje smelt. Ontdooien, dat zou mooi zijn. Letters die de lezer doen ontdooien, en weer springlevend laten zijn. Al is het maar voor even.
Dus spetter mee, kastijdt die pen en dat toetsenbord, tot er geen woord meer uit komt, en het hoofd leeg is in de hoop dat je tenminste één iemand ontdooit.
Rob, ik doe met je mee 😉
Robert · 6 januari 2018 op 10:37
Je bent een dichter!