Dagboekdelen 25

25 – 28 januari

Ik heb een afspraak in Amsterdam. Het is koud, maar zonnig. Ik heb een tijd via twitter gecorrespondeerd met Rob en ga hem nu in levende lijve ontmoeten. Rob reist per trein naar Amsterdam en zal over een half uurtje arriveren, waardoor ik tijd over heb om een bezoekje te brengen aan het openbaar toilet. Ook schiet ik nog een bloemenstalletje binnen. Ik koop een rode roos met een lange doornige steel. We hebben afgesproken dat Starbucks onze ontmoetingsplaats wordt. Ik zou een roos dragen. Het is er lekker warm en ik neem plaats bij het raam.

Er komt een donkere vrouw voorbij met springerig haar. Ze heeft een fiets aan de hand. Er rolschaatst een jonge man voorbij, gehuld in een grijze joggingpak, petje achterstevoren op het hoofd. Mannen in pak met koffers, druk pratende vrouwen in korte rokjes met blote benen, een morsige oude vrouw met een harige witte hond. En dan zie ik van verre een man naderen. Zoekend en bedachtzaam om zich heen kijkend. Ik neem de stekelige roos in mijn mond, en wacht tot hij dichterbij komt. Hij ziet me en lacht.

Robert neemt koffie. Ik drink thee. We kijken wat onwennig naar elkaar en dan naar buiten. Een schoonmaker zet juist een grote zwarte container voor het raam.
‘Gezellig,’ zegt Robert. Ik kijk hem aan. Vindt hij mij raar? Zijn gezicht verraadt niets van zijn gedachten. Ik babbel. Dat doe ik als ik me onzeker voel. Gepest zijn veroorzaakt blijvende schade. Waarom zou iemand bevriend willen zijn met mij?
‘Zullen we naar het Rijksmuseum gaan?’ vraag ik.
We staan op en wandelen door de krioelende mensenmassa naar buiten. De zon schijnt fel. Er staat een man met slangenleren schoenen naast ons bij lijn twee te wachten.

Robert houdt van schrijven. Net zoals ik. Onze liefde voor het woord is wat ons in de eerste instantie bindt. Daarna volgen oprechte interesse en gelijkgestemde humor. We slenteren door het museum langs De Nachtwacht en Het laatste oordeel. Dan gaan we zitten in het restaurant. Praten over boeken en het leven.

Ik breng een bezoek aan praktijk Douw. Mijn fysiotherapeut, Kees, is een jonge arts in opleiding, vertelt hij.
‘De neuroloog raadt dry needling aan,’ zegt hij na het lezen van mijn verwijsbrief. ‘Hm, daar ben ik niet echt een voorstander van. Heb je nekpijn?’
‘Nee, helemaal niet,’ zeg ik, bijna boos, ‘eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik hier doe.’ Ik schuif wat heen en weer over mijn stoel. Kees knikt begrijpend.
‘Ik onderschat je pijn zeker niet. En ik ga alles goed bekijken, nek, gezicht en kaken.’

Ik neem plaats op de behandeltafel. Kees draait mijn nek heen en weer en laat me ja en nee schudden.
‘Niets vreemds,’ mompelt hij. Dan drukt hij op mijn kaak, het voelt alsof hij met duizenden naalden tegelijk in mijn hoofd prikt. Ook drukt hij met zijn vingers tegen mijn rechter slaap en de pijn is afgrijselijk.
‘Krijg je nu hoofdpijn?’ wil hij weten. Inderdaad, de oude vertrouwde bonzende pijn boven mijn oog komt opzetten. Kees knikt en laat me overeind komen.
‘Ik denk dat ik weet waar de pijn vandaan komt,’ zegt hij, ‘volgens mij knars en klem je in je slaap.’ Het klinkt vreemd, maar tegelijkertijd ook zo logisch.
‘Ik ga je wat oefeningen meegeven en zal je kaak behandelen, Dry needling lijkt mij onnodig, want aan je nek mankeer je niets.’
‘Goh, dat je van tandenknarsen zoveel hoofdpijn kunt krijgen,’ zeg ik.
‘Zeker kan dat,’ antwoordt Kees en we nemen afscheid.

Manlief hoort mijn relaas aan over het bezoek aan de fysiotherapeut.
‘Doe die oefeningen eens voor,’ zegt hij, ‘ik ga ze ook doen.’ We drukken beiden onze tong in het gehemelte en neuriën NNNNNNNNN. Dan blazen we met bolle wangen. Femke kijkt naar ons.
‘Jullie zijn gek, papa en mama,’ zegt ze en drukt de televisie aan.