Dagboekdelen 34

22 februari 2017

Okselhaar laten groeien en zonder make-up naar de winkel gaan is in. Ik lees het in een damesblad. Al die opsmuk is opeens overbodig. Vrouwen zetten zich volgens het blad neer als een lustobject, bedoeld om te voldoen aan de norm, gesteld door mannen. Eigenlijk zou elke vrouw minder aandacht aan haar uiterlijk moeten besteden. Gewoon als statement, een protest tegen het ideaalbeeld dat niet bestaat. Ik scheer mijn benen in de zomer, maar ’s winters laat ik dat tegenwoordig achterwege. Mijn huid is gevoelig en wordt droog en rood zodra ik aan het ontharen sla. Buurvrouw Carina gebruikt Veet, vertelt ze. Een stinkende scheerschuim waar bij gebruik de huid niet zo geïrriteerd wordt.

‘Ik ben denk ik te lui om mijn benen te scheren,’ biecht ik op aan Carina, ‘stoppen met ontharen komt mij eigenlijk wel goed uit.’ Ze lacht. Haar huiskamer staat vol. Flessen cola, Spa, wijn, Bier en zakken chips staan weg gestouwd in de hoek van de kamer. Carina is aangsteld als de weddingplanner van haar beste vriend die gaat trouwen. Met Hans, een sommelier, werkzaam in het Amstelhotel. Op het dressoir zie ik versierde champagneglazen met kleine doorzichtige voile zakjes met glitters en hartjes eraan en wat kleine snuisterijen. Midden in de kamer staan twee van mijn praktijkstoelen, die Carina zojuist zilver gespoten heeft. Op de vloer onder de stoelpoten liggen rommelig geschikte fletse handdoeken.

‘Hoe kun je deze bende verdragen?’ zeg ik, de kamer rondkijkend.
‘Dat komt goed,’ lacht ze, ‘ik heb straks weer tijd om op te ruimen.’
‘Moet ik helpen?’ bied ik aan, starend naar het aanrecht dat volstaat met troep en vuile vaat.
‘NEE,’ antwoordt ze streng. Ik bekijk haar wat nauwkeuriger en zie dat het vel op haar neus bebloed is.
‘Heb je weer een bloedneus gehad?’
‘Vanmorgen ja, jeetje, ik ben net bij de garage, de slager en de visboer geweest,’ zegt ze geschrokken en slaat een hand voor haar gezicht.
‘Heeft niemand wat gezegd dan?’ vraag ik. Carina ziet eruit alsof ze gevochten heeft.
‘Niemand.’ Ze heeft zo toch ongewild een statement gemaakt, denk ik bewonderend.

Manlief is onrustig. Er is bericht van mijn ex Johan.
‘Quincy moet echt weer een nacht bij jullie slapen. Wij hebben een dag rust nodig. Het gaat verder goed hier.’
‘Ik wil niet weer dat hij hier slaapt,’ moppert manlief, ‘de vorige keer heeft hij zich niet aan de afspraak gehouden.’
Ik zucht.
‘JIJ hebt beloofd dat Quincy hier niet meer zou slapen als hij voorafgaand uit zou blijven gaan,’ zegt manlief. Zijn stem heeft een wanhopige klank.
‘Ik ga wel op de bank liggen,’ zeg ik sussend, ‘en wacht tot hij thuiskomt. Johan zweert dat Quincy dit keer echt op tijd thuis zal zijn.’
‘Ik geloof er niet in.’ Manlief neemt mijn telefoon van mij over. Quincy heeft me ook berichten gestuurd. Hij schrijft dat hij mij nooit meer wil zien als hij niet bij ons kan logeren vannacht.
‘Zit hij je nu te chanteren?’ bijt manlief mij toe.
‘Hij is verdrietig,’ werp ik tegen, ‘ weet je, ik heb het gevoel dat we over een postpakketje zitten te praten in plaats van over mijn zoon.’ Manlief zucht.
‘Vooruit dan, hij krijgt weer een kans. Twee uur en geen minuut later.’

Later op de avond gooi ik een balletje op. Manlief zit rustig te lezen in een Engelstalig boek. The Collector van John Fowles.
‘Zeg schat, ik denk erover om mijn okselhaar te laten staan. Dat is nu mode.’ Ik probeer niet te lachen. Manlief kijkt op van zijn lectuur en staart me vol afschuw aan.
‘Jij wil geen seks meer zeker?’ Ik giechel.
‘Met een pak shag onder je armen? Nee, dank je wel.’