Dagboekdelen 38

25 februari- 3 maart

‘Goed, hij gaat niet fietsen vandaag,’ deelt manlief mee, nadat ik het antwoord op zijn vraag schuldig moet blijven. Timo mag niet fietsen dus.
‘Waarom niet?’ wil Timo weten, ‘en waarom gaat Quincy niet slapen? Hij was er niet vannacht.’ Ik zucht.
‘Moet Quincy weg?’ vraagt Femke, nog onder de indruk van de schermutseling van zojuist. Achter het glas van de huiskamerdeur zie ik Quincy opdoemen. Hij komt binnen en kijkt naar me.
‘Weet je, ik heb eigenlijk geen problemen. Alleen dan met mijn ouders. Maar ik laat me niet kapot maken,’ zegt hij.
‘Maar Quincy, je was veel te laat, dat kun je dan toch tenminste nog erkennen? Waarom nam je niet op toen ik belde? Dan had je langer kunnen blijven. Waarom moet het toch allemaal op deze manier gaan?’
‘Nee, het is jullie schuld. Niet de mijne. Ik ben twintig jaar en geen klein kind meer. Geen van mijn andere vrienden moet al om twee uur thuis zijn. Ik doe mijn best, maar het is nooit genoeg.’
Ik kijk naar zijn stugge, vermoeide gezicht.
‘Je bent net klaar met detoxen. Je hoort eigenlijk niet eens uit te gaan.  Nu ben je zeker ook niet nuchter, hé?’

‘Ik houd van je mam, maar ik wil die man van je nooit meer zien,’ zegt hij dan, mijn vraag ontwijkend. Ben ik te hard? Ben ik te zacht? Wat ben ik eigenlijk. Moet ik maar zonder manlief gaan wonen zodat mijn zoon bij mij terecht kan? De therapeut zegt dat we streng moeten zijn. Een niet tolerant drugsbeleid betekent geen drugs. Ook niet een beetje. Femke huilt.
‘Mag ik je dan nooit meer zien?’ vraagt ze ontsteld. Quincy buigt naar zijn zusje en knuffelt haar. Ze draagt haar nieuwe pyjama met een tijgerprint. Hij kijkt nog eens naar mij en omhelst mij ook.
‘Ik houd van je, mam.’ Ik huil eveneens. Quincy draait zich om en loopt zonder nog één keer naar ons te kijken naar de keuken. Dan slaat de deur achter hem dicht. Buiten is het grauw en koud, het regent.
‘Ik wil naar Casper,’ zegt Timo. Gelukkig wil Casper liever bij ons spelen.

De regen vertolkt mijn verdriet. Ik luister naar George Michael. A different Corner. We hebben een week geleden een tafel geboekt bij een restaurant voor vanavond, maar ik heb niet zoveel zin in een gezellig etentje. Waar zou Quincy nu zijn? Zie ik hem weer terug?
‘Gelukkig is hij weg,’ zegt manlief. Ik zwijg. Het schuurt en het wringt. Het is beter dat hij weg is, maar het voelt niet beter. Kinderen vliegen uit zodra ze ouder worden en dat moet ook zo gaan. Maar mijn kind heeft een lamme vleugel. De pijn zit altijd aan de oppervlakte. Het is nooit ver weg.