Dagboekdelen 43

Het is half elf in de avond. Buurvrouw Carina appt me. Ik sta juist op om mijn tanden te poetsen en lees het bericht.
‘Mijn sleutel is weer weg.’
Ik loop naar de keuken en neem de sleutel met de roze dolfijnhanger van het haakje.
‘Ik kan hem echt niet vinden. Heb jij de reservesleutel?’ appt Carina me korte tijd later.

Carina is aan de lijn. Ze toont mij een komkommer en een flink blok kaas, die een eind uit haar roze handtas steken.
‘Ik heb eigenlijk trek in chocolade,’ zegt ze likkebaardend, ‘die witte van Merci.’
‘Moet je nog eten?’ vraag ik, rillend van de kou. Het waait.
‘Ja. Ik heb bericht gehad van Danny. Die oude jeugdvriend.’
‘Die getrouwde man bedoel je?’
‘Die ja. Hij is helderziend, vertelde hij. En hij meende te voelen dat ik iets mankeer aan mijn schouder en borst.’
‘Mankeer je daar iets aan?’
‘Nee. Maar nu komt het, hij vroeg of ik een foto wilde sturen van mijn borst, zodat hij  het wat beter kon voelen.’ We lachen beiden. Dan draait ze zich om en loopt naar haar voordeur.

Ik sluit de deur en ga naar boven. Manlief ligt er al.
‘Ik kan niet slapen,’ zegt hij. Het is donker in de kamer. ‘Ik denk steeds aan de uitslag van morgen.’ Manlief moet morgen naar het ziekenhuis om de uitslag te halen van het Apneu onderzoek. Ik kom dichterbij en ga naast hem zitten.
‘Je hebt het,’ zeg ik.
‘Denk je? Ik hoop het, want anders weet ik echt niet waarom ik steeds zo moe ben.’ Manlief is vaak moe, chagrijnig en heeft telkens hoofdpijn.
‘Die wallen kloppen niet,’ zeg ik, ‘ ik denk dat er wel wat uit dat onderzoek komt.’ Mijn telefoon piept. Carina. Ze is haar busabonnement ook kwijt. Haar bericht wordt afgesloten met een aantal wanhopige huil smileys.
‘Die is ook behoorlijk chaotisch,’ vindt manlief en draait zich om. Ik ga liggen en val in slaap.

Het is donker.Tony is een boef. Hij is van Italiaanse komaf en heeft een grote familie. Tony is boos op zijn vrouw en wacht op de hoek van de straat tot zij voorbij komt. Maar ze komt niet. De woede op zijn gezicht is even goed zichtbaar als het voelbaar is. Hij wordt kwader en loopt naar een gebouw. Voor de deur staat hij even stil en kijkt naar boven. Ik kijk ook. Hij ziet me niet, hoewel ik achter hem sta. Dan opent hij met een flinke duw de deur en betreedt het pand. Binnen is het donker, maar de sfeer voelt dreigend. Tony kijkt om zich heen. Dan opeens wordt het vuur op hem geopend. Vanaf verschillende plekken schiet men op Tony, totdat hij ineen zakt. Hij beweegt niet meer.

Ik schrik wakker. Het is vroeg en ik buig me naar mijn nachtkastje. In het laatje ligt een pen en naast het bed een notitieblok. Manlief murmelt wat woorden. Het gerommel stoort hem in zijn slaap.
‘Wat doe je?’ kreunt hij, knipperend met zijn ogen.
‘Ik zoek een pen en papier,’ zeg ik en woel ongeduldig met mijn hand door het laatje.
‘Gedroomd?’
‘Ja, voor Column X.’
‘Oh.’
‘Een maffiaverhaal.’
‘Maffia? Oooh.’ Manlief zucht en valt weer terug in de kussens. Daarna snurkt hij licht.
Het is toch wel een ‘verhaal’? Of ken ik iemand, een Italiaanse Tony, die bij de maffia zit? Dat kan haast niet. Ik schrijf alles op en denk aan Tony. Zijn gezicht zie ik scherp voor mij. Bestaat Tony echt?