Dagboekdelen 49

Timo viert zijn verjaardag bij de plaatselijke bowlingbaan ‘de Zedde’. Al zijn schoolvrienden zijn uitgenodigd. Het feest start om twee uur in de middag, dus doet mijn man de wekelijkse boodschappen alvast in de ochtend. Het is warm, buurvrouw Linda staat in haar tuin, gekleed in een roze top en een oud uitziend, kort broekje. Ze bukt zich om wat onkruid te plukken, waardoor de rafelige broekpijpjes omhoog kruipen en haar witte onderbroek zichtbaar wordt.

Ze groet vriendelijk als we instappen en wegrijden in mijn schoonvaders auto. Bowling de Zedde is net geopend, binnen is het nog donker. De eigenaar, een oude man gehuld in simpele kleding met driedaags baard, neemt plaats achter de bar zonder naar ons te kijken.
‘Gezellig,’ zeg ik.
‘Ja, ‘ antwoordt mijn man, op zoek naar een gunstig gelegen tafeltje bij de baan.
‘Als de jongens er allemaal zijn en gaan bowlen kunnen wij rustig zitten en wat drinken.’ Ik kijk naar hem en lach alleen.

We zijn korte tijd de enige aanwezigen in de bowling. Langzaam arriveren de genodigden, maar de helft laat ons wachten. Een aantal  blijkt te zijn vergeten dat ze zijn uitgenodigd en een jongetje is verdwaald.
‘Dat begint goed,’ zegt mijn man.

De oude barman heeft de radio aangezet. Terwijl de jongens bowlen luisteren we noodgedwongen naar André Hazes en Koos Alberts, wiens smartlappen keihard door de boxen knallen. Het bowlen verloopt niet helemaal zonder problemen omdat het grootste jochie halverwege ruzie krijgt met het kleinste en bovenop hem duikt. De luide klap is boven de muziek uit te horen.

Het spelletje bowlen eindigt en we gaan eten. Dan komt Robbie, een recreatief bowler, tot de ontdekking dat hij zijn eigen bal, die hij zojuist gebruikte, kwijt is.
‘Weg?’ roept mijn man, met opgetrokken wenkbrauwen, ‘dat kan niet. Die bal moet er zijn.’ We staan op en gaan zoeken terwijl de rest alvast aan tafel wacht op de patat.

‘Hoe ziet die bal eruit?’ vraagt mijn man.
‘Blauw met zwart. Er staat BAM op,’ antwoordt Robbie. We lopen naar de baan waar de jongens gebowld hebben en kijken bij de ballenmachine, die telkens de gebruikte ballen ophoest. De blauw met zwarte bal is er niet en komt ook niet. De andere machines spugen de bal evenmin uit, hij lijkt wel van de aardbodem gerold.
‘Hoe kan dat nu?’ moppert mijn man,’ die bal kan gewoon niet weg zijn.’

De patat wordt intussen geserveerd door de oude man. Hij heeft een vale lap over zijn schouder geslagen en hinkt iets. De jongens hebben honger en vallen aan, terwijl mijn man en ik opnieuw een kijkje nemen bij de schaars verlichte banen. Dan rent Femke naar ons toe.
‘Ma, Victor is weggelopen!’ roept ze buiten adem.
‘Oh nee,’ mompel ik, terugdenkend aan vorige partijtjes waarbij Victor hem ook gesmeerd was, en daarna onvindbaar bleek.
‘Kijk jij even! Dan zoek ik verder naar die bal.’ roept mijn man boven de muziek uit.

Uiteindelijk vindt Femke Victor, die in een hoekje van de garderobe zit te huilen. Iemand heeft ketchup op zijn patat gespoten en dat lust hij niet. De schuldige, Jan, lacht me smalend uit als ik hem aanspreek op zijn gedrag. Hij noemt Victor een kleuter omdat hij zijn patat nu niet meer wil opeten. Sorry zegt hij niet.
Mijn man heeft inmiddels de oude man gealarmeerd. Deze verdwijnt sjokkend achter de schermen en keert terug met een blauw, zwarte bowlingbal, die verstopt zat achter de machine.
‘Mijn bal!’ roept Robbie.
‘Dat is nog nooit gebeurd,’ bromt de man.
‘Maar nu wel,’ merkt mijn man cynisch op.

De kinderen vertrekken na het eten. Sommigen worden door hun moeder opgehaald, anderen rennen door de gangen.
Victors moeder koopt een patatje bij de balie. Zonder ketchup. Mijn man kijkt me aan. Zijn wallen zijn donkerder dan normaal. Timo stuift voorbij. Hij ziet er blij uit.
‘Timo heeft het leuk gehad,’ zeg ik.
‘Ja. Maar het was toch zwaarder dan ik dacht,’ zegt mijn man verslagen.
‘Ach joh, volgend jaar zijn ze weer ouder, dan gaat het een stuk beter,’ zeg ik, een lach onderdrukkend. Ik weet wel beter. We openen de deur en gaan naar buiten.