Dagboekdelen 50

Buurvrouw Carina gaat naar de Vomar en wil de auto lenen van haar ex.
‘Heb je nog wat nodig?’ wil ze weten. Wij hebben alles al binnen, dus hoeft ze niets mee te nemen. Timo komt naar beneden om te eten. Hij heeft eerder op de dag met zijn vriend Sander gespeeld. Deze vertrok een aantal uren geleden naar onbekende bestemming. Zijn moeder vraagt of wij hem naar huis willen sturen, maar we weten niet waar hij is.
‘Nee toch? Is ie al weg?’ appt ze me. Een verrassing kan het niet zijn, aangezien Sander dagelijks zoek is.

‘Ik ben de sleutel van Johan kwijt!’ stuurt Carina mij. Ik sla mijn handen voor het gezicht.
‘Kwijt? Hoe kan dat dan?’ Ze stuurt me een foto van een berg rotzooi.
‘Hier moet ie tussen liggen.’ Maar hij ligt er niet.

Lied komt op consult. Ze woont in Amsterdam, waar ze samenleeft met een vriendin. Deze laatste heeft kort geleden met veel mazzel een hartinfarct overleefd, Lied heeft haar gered. Lied zelf is er nog helemaal stuk van, en heeft haar oude verslaving, de drank, weer opgepakt. Ik zie haar aankomen in een gele eend en open de deur. Ze is gekleed in een spijkerblouse met legerbroek en kisten. Onder haar arm houdt ze een aantal gekleurde vellen geklemd.

‘Voor jou,’ zegt ze,’je mag een schilderij uitkiezen naar wens.’ Ze legt het pakketje op tafel en toont wat van haar werken. Lied is kunstenares en betaalt me meestal met een schilderij. Er is een werk bij van een stier en een paard en een kleurig schilderij waarin ik een vissenpatroon herken.
‘Die,’ zeg ik.
‘Tja, is goed, maar dan moet je wel een lijst kopen. Mijn bankbiljetten zijn wat te groot voor een portemonnee,’ lacht ze, maar haar ogen lachen niet mee.

Ze neemt plaats tegenover me in de praktijk en laat haar kin steunen in haar hand. Op de buitenkant van de duim staat een indianenveer getatoeëerd en boven de nagel zie ik een flatline.
‘Dat is van mijn vader,’ vertelt ze, ‘die heb ik laten zetten voordat hij stierf afgelopen januari. Ik voelde het aan komen. Mijn hele collectie heb ik geschilderd alsof ik het wist. Dat hij van de trap zou vallen en sterven.’

Ze heeft aardig wat te verstouwen dit jaar. Eerst is haar vader gestorven, daarna wat vrienden en een oom. Marjan was ze haast verloren. En sinds kort is haar moeder opgenomen in een kliniek. Ze was de weg kwijt.
‘Waarom gaan dingen zoals ze gaan?’ vraagt Lied, starend achter mij, in het niets. Daar heb ik geen antwoord op.

Timo zit in de kamer naast het kunstwerk van Lied. Ze is net weg.
‘Wat is dat voor geklieder?’ vraagt hij.
‘Dat is kunst. Het zijn vissen,’ antwoord ik. Hij beweegt zich wat dichter naar het schilderij en staart aandachtig naar de kleurige vlakken. Zijn hoofd houdt hij scheef.
‘Vissen? Die zie ik niet. Misschien een dode Lama,’ merkt hij op en loopt naar boven.

Carina komt langs. De sleutel van Johan is weg, en ze heeft de hare in haar huis laten liggen. Nu kan ze niet naar binnen.
‘Neem een sleutelkastje,’ mopper ik, half lachend.
‘Heb ik al,’ zegt ze, ‘maar dat werkt niet bij mij.’