Dagboekdelen 52

We komen laat thuis. Nog lachend na een leuke middag. Man ligt languit op de bank. Zijn harige benen bloot.
‘Hoe ging het?’ vraagt hij, opkijkend.
‘Het was leuk! Dit wil ik vaker doen,’ antwoord ik enthousiast. Dan kijk ik de huiskamer rond.
‘Kinderen zijn boven?’
‘Ja.’
‘Hoe was het hier?’ vraag ik, mijn slippers los ritsend.
‘Nou, dat is een verhaal apart,’ zegt man langzaam.
‘Oh?’

‘Dat zal ik je vertellen,’ begint man, me strak aankijkend.
‘Aangezien ik vanmiddag moest invallen voor jou ben ik om kwart voor drie gestopt met werken, zodat ik Femke om drie uur kon ophalen uit school. De fietspomp zat in mijn tas omdat mijn band nogal slap was. Toen ik buiten kwam begon het honden te regenen. Honden ja, zo groot waren de druppels die vielen. Ik wachtte even, je weet immers nooit of een bui snel stopt, maar toen ik acht minuten overhad ben ik toch maar op de fiets gestapt. Halverwege moest ik weer afstappen omdat ik op een velg reed in plaats van op een volle band. Onder een grote boom heb ik toen maar even mijn band opgepompt. Al die tijd viel de regen nog met bakken uit de lucht, dus toen ik bij school arriveerde zag ik eruit alsof ik zojuist via het trappetje uit een zwembad was geklommen, zo verzopen was ik. Uiteraard stopte het toen met regenen. Femke was er niet. Ze kwam als laatste de school uit. ‘

Hij komt overeind en grijpt naar zijn halfvolle flesje bier, dat op de punt van de tafel staat.
‘Dus eindelijk was ze er dan, maar haar fietssleutel was zoek en mijn band stond weer plat. Dus hebben we eerst gezocht naar de sleutel, die ze vergeten was doordat ze vier tassen mee had moeten nemen. Een gewone schooltas, een zwemtas, een speelgoed tas en een oud papier tas. Toen de sleutel in de gang gevonden was, na ongeveer een kwartier, pompte ik mijn band maar weer eens op en vervolgden we onze weg. Helaas redde ik het met die band maar tot aan de supermarkt, waarna ik het laatste stuk heb moeten lopen, met vier tassen aan mijn stuur en uiteraard mijn eigen tas met de fietspomp.’

‘Nou schat,’ zeg ik op voorzichtige toon.
‘Het lijkt erop dat je je niet verveeld hebt vandaag.’
Manlief knikt en neemt een slok. Dan zet hij de televisie wat luider. We zijn moe. Niets stimulerender dan een oersaai programma en daarna meteen naar bed.