Dagboekdelen 54

Het is nacht. De man en ik liggen in bed. Hij draagt zijn C-pap, een gezichtsmasker. De man heeft apneu en moet het masker elke nacht dragen. Ik luister naar de ritmische geluiden die de machine maakt. Het klinkt als het ruisen van de zee. Na een aantal weken is het enigszins gewend.Gesnurk hoor ik niet meer. Ik kijk naar opzij en staar aandachtig naar het doorzichtige masker en de witte slang die eraan verbonden zit. Het gezicht van De man valt nauwelijks te onderscheiden.

Zeker nu hij sinds kort ook een zwarte kinband draagt om te verhinderen dat zijn mond openvalt. Dat mag namelijk niet gebeuren. De band zit strak, maar het moet.
‘Ik kan niet slapen,’ zegt De man, zich ongeduldig op de andere zijde draaiend.
‘Door dit KUT ding!’
‘Ja,’ slis ik, moeilijk verstaanbaar dankzij mijn knarsbeugel, ‘dat zal niet fijn zitten,’
‘PFFWRT, wat zeg je?’ Zijn stem klinkt winderig vanwege de lucht die non-stop zijn neus wordt ingeblazen.

In  mijn ooghoek zie ik iets bewegen bij de wasmand op de overloop.
‘Wat is dat? Er beweegt iets,’ fluister ik. Omdat ik mijn bril niet draag, zie ik weinig meer dan wat beweging.
‘FRREmkke,’ steunt de Man.
Inderdaad, onze dochter is opgestaan en wandelt op de overloop. De ogen geopend, al is ze niet wakker. De wasmand is omgevallen. Femke kijkt dwars door mij heen.
‘Ga je naar bed?’ vraag ik. Ze staat stil en draait zich om naar haar kamer. Daar zet ze de televisie aan, waarop luid applaus te beluisteren valt. Ik druk de televisie weer uit.

Ze gaat weer liggen en ik loop zacht terug naar de slaapkamer. De man ligt te slapen. Dat moet wel, want hij moet er vroeg uit. Dan hoor ik gepruttel, zijn mond is opengevallen.
‘Je mond is open,’ sis ik hem toe, hij draait zich om en kreunt. Het apparaat is daar niet op bedacht en lazert van het nachtkastje af. De man gaat rechtop zitten, boos, en zet het apparaat terug.
‘Tyfus. Kut,’ roept hij.
‘Misschien moet je een full face mask nemen,’ adviseer ik hem. Hij zwijgt.
‘Wat is er nou?’ zegt hij als hij weer ligt.
‘Er is niks,’ antwoord ik verontwaardigd.
‘Ik heb het warm. Heb jij het ook warm?’ meen ik te verstaan.
‘Nee,’ zeg ik.

Iemand tikt op mijn arm. Ik schrik op. Timo. Zijn grote donkere ogen blikken in de mijne.
‘Moeten we naar school?’ vraagt hij, plukkend aan zijn Mario shirt. Zijn magere benen zijn bloot. Nog een slaapwandelaar.
‘Nee, het is nog nacht,’ fluister ik beslist. Hij draait zich om en verdwijnt naar zijn kamer. Ik richt me op.
‘Wat ga je doen?’ vraagt De man, die me ziet met mijn kussen in de armen, op verbaasde toon.
‘Naar beneden, misschien kan ik daar nog een uurtje slaap pakken!’ Ik draai me om en verdwijn naar beneden. Eindelijk rust. De bank ligt verrukkelijk.