De ontkenning der ontkenning

Reclamemensen hebben niets aan mij. Er zit een nee/nee-sticker op mijn deur en ik ben totaal gevoelloos voor materie. Auto’s, sieraden, schoonmaakmiddelen, meubels, verzekeringen: Het interesseert me geen fluit. Eén uitzondering daargelaten. De Ikea-gids.

Elk jaar valt hij geadresseerd op de deurmat. Behoedzaam pak ik hem op, om hem naar een veilige plaats te begeleiden. Een plaats waar kotsende katten en ‘stukjes-papier-nodig-hebbende kinderen’ niet bij kunnen. Daar blijft hij tot het weekend. Nadat ik de hele zaterdag vloekend heb lopen zoeken naar het onding, omdat de veilige plaats ook te veilig blijkt voor mijn chaotisch brein, is daar de zondag.

Verwarming, een pot thee, koekjes en Het Boek. Zorgvuldig sla ik de eerste bladzijde om, de tweede, de derde, de veertigste. Geen eureka, geen halleluja-gevoel, niets. Voorzichtig ruik ik eens aan het boek, maar ook de geur van vers glanspapier doet geen belletjes rinkelen. Aarzelend blader ik verder. Honderdvijftig. Wat is er gebeurd? Ik vind dit toch leuk? Driehonderd.

Lusteloos begin ik aan de laatste pagina’s. Bij de gordijnstoffen begint een piepklein kriebeltje zich omhoog te wurmen. Ik sla de laatste stofpagina om. Het Restaurant. Een grote golf geluksgevoel laat mij de driehonderd eerste pagina’s vergeten. De koffie blijft ook komend jaar gratis met de klantenpas. Eureka. Er zijn nog volop Zweedse ballen en ook het euro-ontbijt is weer van de partij. Halleluja.

Reclamemensen hebben best iets aan mij. Niet voor spullen, verzekeringen en dat soort zooi. Alleen voor eetreclames. Volgens mij zit ik in de ontkenningfase van een zeer diepgewortelde verslaving. Want wie maakt plaats vrij voor een Billy als excuus voor Ikeaballen? Wie rijdt alleen via Route 99 naar Albert Heijn? Ik. En ik schaam mij daar diep voor.

Elk nieuw product wil ik uitproberen, consumeren, becommentariëren. Vaak vind ik er geen bal aan, maar ‘uitsluiten is een vorm van antireclame’ en daar schaam ik mij dan niet voor. ‘Nooit proberen’, ‘niet te vreten’ roep ik voldaan tijdens elke reclamespot van mislukte producten die voorbij komt. Het scheelt de mensen om mij heen een berg geld en slechte maaltijden.

“Arta, heb jij de braadstoommix voor Belgische biggenbipsen al uitgeprobeerd?”
“De kwarteleisiroop?”
“Blauwgerande kikkererwtensalade?”
“Gefrituurde koehielpezen met Jojobasaus?”
“Ja, ja, ja en ja. En nee, nee, nee en nee, niet doen.”

Ooit zet ik mijn TV bij het oud vuil en ga naar een afkickkliniek.
Eén gelukje: Mijn verslaving is niet erfelijk.

“Mám, mag ik tachtig cent?”
“Waarvoor?”
“Brisk met appelsmaak. Dat is iets nieuws”

Zuchtend pak ik mijn portemonnee.
Misschien valt deze appel toch niet zover van de boom.