Zij,
kijkt naar buiten in het spionnetje, een spiegelbeeld. Veel gaat voorbij. “Verward, dat is mijn moeder soms” zegt haar dochter. Haar enige dochter.
De telefoon, met de grote knoppen voor het gemak, rinkelt alleen op zondagmorgen, klokslag 10 uur. “’t is mijn enige dochter”.
Haar enige dochter.
Al jaren alleen met herinneringen, haar wereld, 2 hoog, met foto’s uit het verleden. Een bruidspaar, hij gekleed met een wit gesteven boord, een grijs kostuum en een zwarte hoge hoed op zijn rechterarm. Zijn hand houdt het vast. De klokt tikt als eenzaam geluid. Het is zo stil. Daar gaat de postbode, geen klepperende brievenbus vandaag. De koffie in het porceleinen kopje, met bloemmotief, is koud, net zoals gisteren en alle dagen daarvoor.
Vergeten. Het spionnetje geeft een de wereld met haar spiegelbeeld als het donker wordt. Veel gaat aan haar voorbij. De klok tikt vertragend naar het einde.
Hij,
schuifelend, op pantoffels van die zachte, want je weet maar nooit, op de galerij met marmoleum vloer.. Hij kijkt naar buiten, door de glazen wand. Ja, in pyjama, dat mag zeggen de zusters. Het is bijna koffietijd, klokslag 10 uur en niet later, anders moet je wachten.
De zaal, op de begane grond, met ronde tafels en de stoelen voorzien van een skai bekleding. “Makkelijk schoon te houden, als u het niet meer kunt houden“, zeggen de zusters. “Goedemorgen, u bent op tijd”.
Hij is op tijd
Schuifelend op pantoffels van die zachte, want je weet maar, op de galerij met marmoleum vloer. Kijkt hij naar buiten, in pyjama want dat mag, zeggen de zusters.
Terug,terug naar zijn eigen stoel. De stoel meegenomen van huis, Zijn stoel, die zit tenminste zacht.
Door het raam met uitzicht op het park beneden ziet hij kinderen spelen.
Hij heeft geen kinderen, is voor altijd vrijgezel.
11 reacties
NicoleS · 4 november 2016 op 17:25
Als het verleden groter wordt dan de toekomst wordt men eenzaam..Dat gevoel kreeg ik.. mooi.
Nummer 22 · 4 november 2016 op 17:52
Dank je NicoleS!
Esther Suzanna · 4 november 2016 op 19:21
De inhoud is heel mooi geschreven, het raakt.
Toch is het onoverkomelijk euvel van de interpunctie een hele lastige om over het hoofd te zien.
Ik ken de de kommaworsteling. Het is zo belangrijk voor de inhoud, de klemtoon en de structuur. En dat is zo zonde van een mooie tekst.
Nummer 22 · 4 november 2016 op 19:38
Dank je Esther Suzanna. Hier werk ik aan. Ga een cursus schrijven volgen?
Mien · 4 november 2016 op 19:56
Mooie enscenering. Het is en blijft familie. Was.
Nummer 22 · 5 november 2016 op 07:12
GoedemorgenMien,
Dank! Eenzaamheid in de gangen van een bejaarden complex of eenzaam thuis 2 hoog voor, en beneden op straat een achtergelaten reclamefolder dat zichzelf verplaatst met hulp van de wind. In het halletje van de 2 hoog voor wonende staat een rollator.
StreekSteek · 5 november 2016 op 09:50
De lijzige toon laat je langzamer lezen en als het ware de beschreven wereld binnengaan. Mooi.
Nummer 22 · 5 november 2016 op 10:21
Dank je StreekSteek..dat lijzige voel en hoor je direct als je het verhaal l a n g z a a m u i t s p r e e k t.?
Nachtzuster · 5 november 2016 op 15:48
Mooi, Nummer 22! Misschien vinden ze elkaar om een beetje eenzaamheid op te heffen.
Nummer 22 · 5 november 2016 op 19:30
Dank je Nachtzuster! Dank!
? Zuster je ook als…dag?
Nachtzuster · 5 november 2016 op 21:39
Wat leuk dat je dat vraagt! Ja, ik ben dag/ avond/ nacht/ weekend/ feestdagen en ter afwisseling ook operatiezuster. Maar als nickname bekte Nachtzuster het lekkerst. Ook als een soort ode aan Doe Maar (mijn guilty pleasure) 😉