Feestje

Het blauwe bord met de naam tussen de cirkel van twaalf sterren is volstrekt overbodig. Na de perfect rechthoekige Overijsselse weilanden, keurig afgepaalde wildgebieden op de Veluwe, aangeharkte monumenten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie rond Utrecht en de onmogelijk aan haar opgedrongen keigaafheid te ontkomen provincie Noord-Brabant, voelt het binnenrijden van het prettig rommelige Vlaanderen als een bevrijding. De ingrediënten die de omgeving vormen ogen direct schots, scheef, vervallen, wanordelijk en kleurrijk vloekend. En er is het voortdurende risico dat rond een hoek, haag, huis of uit elke willekeurige kroeg een peloton wielrenners komt zetten. Is het echt zo ongeorganiseerd als het lijkt? Kan toch bijna niet in een land van driekwart de oppervlakte en met tweederde van het aantal inwoners van de benepen bovenbuur, waar ook nog eens zes regeringen over het gebied aan weerszijden van de schurende taal- en cultuurgrens waken. Redenen en oorzaken wil ik eigenlijk niet eens weten: dat verpest de beleving. Ik laat dat een ongrijpbaar onverklaarbaar mysterie want het maakt het verpozen er zo aangenaam. Ik ben in Kalmthout om met de uitgever van mijn boek wat zaken te bespreken en af te handelen. De formaliteitenronde sublimeert ras naar een meer dan genoeglijke nazit, ondersteund met speculaas, een kersenbonbon en karaktervol Belgisch bier. Onderweg terug naar huis passeer ik, gelukkig aan de andere kant van de weg, een alcoholcontrole. Zo maar, aan het eind van een doodnormale doordeweekse dinsdag. Dan weet ik wat het geheim van Vlaanderen is: het is hier altijd een feestje!

27 januari 2018  #BinnenDoorDenker