Feuilleton 7. De Bus

De appetijtelijke reisleidster dame ging wat zeggen. “Dames en heren, mag ik even uw aandacht? Eén van onze medepassagiers is niet teruggekomen bij de bus. Is er iemand onder u die enig idee heeft waar de jongen kan zijn en wie heeft hem voor het laatst gezien?”

Had hij die jongen gezien? Niet echt, niet bewust in ieder geval.

Er brak een geroezemoes uit in de bus dat hij van deze groep nog niet gehoord had. Iedereen sprak door elkaar en tot zijn stomme verbazing ook met elkaar. Hij had liever gehad dat iedereen had geluisterd naar zijn verhalen. Hij was tenminste altijd alert. Zijn hooggevoeligheid registreerde alles. Misschien moest hij zeggen dat hij die jongen wel heel onheilspellend had gevonden en dat hij al had aangevoeld dat er iets met hem was?

Nu werd er gestemd. Wat zei ze nou? Wachten? Hij ging helemaal nergens op wachten en voor hij het wist was hij opgestaan, de badjas stevig aantrekkend om zijn gezwollen middel en had geroepen: wachten! Ik ga niet meer wachten. Weken heb ik gesleten in een caravan, het enige contact met de buitenwereld was een laptop, schrijvend over niks en alles, op mezelf aangewezen en steeds meer getergd door eenzaamheid en testosteron!  Laat staan het snakken naar een warm bad, schone kledij en dan met name onderbroeken en dan ga ik eindelijk overstag, op invitatie van mijn weledele vrienden die mij hoog achten, mezelf verwennen in luxe, in een schoon oord, waar prachtige ronde naakte vrouwen met poezelige huidjes dobberen in het zoute thermale water, een Walhalla voor de erudiete man …..en dan gaan jullie mij vertellen dat een of andere puber met een identiteitscrisis mij laat wachten. Dat dacht ik toch niet! Volgens schema zouden wij in de avond aankomen en ik heb afspraken. Belangrijke afspraken!

Wild maaiend met zijn armen was zijn badjas opengevallen en vanuit zijn ooghoeken zag hij dat iets roods zichtbaar werd. Licht ontzet trok hij de ceintuur opnieuw strak aan. Zijn kalende hoofd parelde van het zweet. Het was doodstil in de bus. Alle ogen waren op hem gericht. Dat wat hij had gewenst toen hij zijn gedichten en stukjes declameerde, gebeurde nu. Heel voorzichtig ging hij weer zitten. Zouden ze de rode bh gezien hebben, vroeg hij zich af. De rode bh die diende als talisman, het bewijs dat hij een man was met een missie, een man met een plan. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd met de mouw van zijn badjas. De badstof absorbeerde perfect.

De reisleidster sprak tegen de hele groep en deed alsof hij niks had gezegd. Had hij wel wat gezegd? Of speelde zich dit allemaal in zijn hoofd af. De reisleidster ging gewoon door met stemmen tellen. Zoeken. Politie bellen. Zoeken, gelijk politie bellen….

Uiteindelijk werd er besloten dat zij met de chauffeur één ronde zou doen over het terrein. Ze vroeg of iedereen in de bus kon blijven, straks waren ze nog meer mensen kwijt. Mochten ze de jongen niet vinden dan zou ze de contactpersonen op de lijst en de politie inlichten. Als de politie genoeg gegevens had, dan gingen ze weer op weg.