Foto

En wat als dit het is? Het ultieme moment; de reden waarvoor ik me door donkere binnendagen worstel.

Misschien houden dagen als deze mij overeind?

De groene weelderigheid van de natuur na al die regen, en dan nu de warmte.
Warm en comfortabel als een bad dat kille en ongemakkelijke ledematen losmaakt, en mijn overactieve geest verdwaast.
Ik waad met mijn hondje door een bijna pervers weelderig tapijt van gras, dwars door een adembenemend mooi zaaddozensilhouettenveld. De schoonheid van bloesembomen die hun bloemblaadjes als sneeuw loslaten. De zwoele avondlucht op mijn huid, de geur van een incognito kampvuur, dat in werkelijkheid gewoon een barbecue betreft. Het koor van luidruchtig geile dameskikkers die in het dichte riet mannen lokken om dril mee te creëren. Dril waar kleine kikkervisjes uitkomen die volgend jaar op dezelfde plek in het riet de roep om voortplanting herhalen. De buitenwateren die gestaag warmen en waar een ieder zich rond schaart met vrienden, familie of alleen; genietend van dit moment. Zwemmen in water dat mijn huid doet tintelen en de oververhitting bestrijdt. De typische zomergeluiden die herinneren aan alle mooie momenten voorheen; kinderstemmen, licht gedempt en toch ook schel. De geur, de fysieke sensaties van eindeloze zomers waar elke dag zich herhaalde alsof er nooit een smet zou vallen op de tijd.

Puur het feit dat ik deze gedachte had: ‘Dit is de perfecte dag’ haalde me uit het moment.
Soms is schrijven kut. De angst dat ik mij nooit meer deze dag herinner, was sterker.