Geheime Schuldige Genoegens (nu niet meer geheim…)

Ik ben in de ban van hele foute Spaanse series en ik schaam me kapot.
Waarom schrijf ik daar dan over?
Schrijftip nummer 1 van schrijfcoaches: schrijf over zaken die lastig zijn, die je eigenlijk voor jezelf wilt houden, geheimen en gevoelige onderwerpen.
Dat dus.

Sinds ik Netflix heb, is er een wereld voor mij opengegaan. Nou las ik hier en daar al iets over ‘bingewatchen’ en observeerde ik vol argwaan het obsessieve gedrag van zoon nr.2 die via zijn vader een Netflix account op zijn laptop heeft.
Nou kijkt hij nog wel redelijk intelligente series en films, al zijn die niet altijd leeftijd adequaat, maar ik begreep toen nog niets van het urenlange kijkplezier dat gepaard gaat met het volgen van reclamevrije continuele verhaallijnen waardoor je in een soort trance komt.

Bingewatchen (Vreetkijken…) is het nieuwe roken! Het is superverslavend.
In veel gevallen is dat nog niet zo erg. Wat is er heerlijker dan even helemaal in een andere wereld te stappen, zonder dat het schadelijk is voor je gezondheid. Althans, als je tijdens het kijken tenminste niet gedachteloos zakken chips e.d. wegwerkt.
Zo kan ik dus uren doorbrengen met het kijken naar hele foute Spaanse series.
Ik begrijp er zelf ook niks van. Voor mij geen Breaking Bad, of Narcos etc…
Nee. Spaanse drama’s, liefst rond 1900 tot 1950, die zich afspelen in een hotel, telefooncentrale of een warenhuis.

De Spaanse taal klinkt mij als muziek in de oren, en mijn Spaanse vocabulaire leer ik zo ook nog eens correct uit te spreken. De personages zijn passioneel, temperamentvol en worden heerlijk theatraal neergezet, al zitten in elke serie dezelfde acteurs die opeens een blonde/zwarte pruik dragen, is bijna iedereen zwaar alcoholist en wordt er tegelijkertijd reclame gemaakt voor roken. Als iemand dwars ligt wordt diegene gewoon vermoord, of anderszins uit de weg geruimd, ontstaan er de meest onwaarschijnlijke liefdesrelaties en affaires, kortom, het is bijna het échte leven.
Elke aflevering eindigt met een gigantisch spannende cliffhanger waardoor ik me elke avond pas rond twee uur ’s nacht met moeite kan losmaken van het scherm en me met vierkante ogen naar bed sleep.

Natuurlijk is deze seriestijl gewoon ‘een soap’. Soaps heb ik nooit gekeken omdat ik bij de opkomst van de soap in het buitenland woonde. De hele soaphype heb ik dus gemist.
Nu niet meer.
Ik ben verslaafd.