Het zal je kind maar wezen

Vorige week rond deze tijd deelde ik op Facebook een bericht van een meisje dat vermist werd: ze was uit school niet thuisgekomen en het was inmiddels een dag later. Familie in dikke paniek.

Dat delen van zo’n bericht doe ik meestal als ik het voorbij zie komen, want het zal je kind maar zijn.

Negen van de tien keer lees je een dag later dat ze weer heelhuids terecht is, terug van een dagje weglopen in een puberbui. Waarschijnlijk heeft ze ondertussen beloofd dat ze het nooit meer zal doen en appt ze vanuit haar kamertje, languit op bed en met haar hoofd op een Justin Bieber-kussentje, haar Besties dat ze achteraf ook wel vet geschrokken is.

Maar een enkele keer lees je dat ze niet thuiskwam, en geen sorry pap en mam meer kon zeggen, en dat ze dood gevonden werd. Drijvend in een sloot, of open en bloot langs de kant van de weg. Begraven onder een laag zand, of weggesleept en verstopt in de struiken. Misbruikt en met een gehavend lijf. Teruggevonden door een argeloze wandelaar of een meute speurhonden. Het zal je kind maar zijn.

Dan doemt het beeld op van een volwassen vent, die zich uitgaf voor een spetter van zestien en op een kinderlijk makkelijke manier een afspraakje regelde, zich vergreep aan een meisje en op zijn manier de rotzooi opruimde.

Maar wat als de volwassen viespeuk een jongetje van veertien blijkt te zijn en echt een spetter is?

Dat zal je kind maar wezen. Dat zal je kind maar zijn.