Nog een uur, een heel uur. Tergend langzaam tikken de seconden voorbij. Over een uur gaat het gebeuren. Dat wat ik zo graag had willen voorkomen. Over een uur zal er een ambulance voorrijden, met politieondersteuning. Over een uur wordt mijn zoon met grof geweld uit zijn vertrouwde woonomgeving weggerukt. Lees meer…
Waarom stel je nooit vragen? Je lijkt gelukkig, leeft je eigen leven. Je bent dankbaar, reikt me af en toe de hand. Altijd beleefd, gehoorzaam. Zonder weerstand accepteer en volg je mijn gewoonten en gebruiken. Iedere avond roep je me nog als je gaat slapen. Aan het voorlezen kwam pas Lees meer…
Zeventien jaar is hij. Een heel leven voor zich. Tenger postuur, hemelsblauwe ogen en een ruige blonde haardos doen harten van meisjes sneller slaan. Vriendelijk is zijn benadering, altijd klaar staand als er iets van hem verwacht wordt. Maar achter zijn guitige lach gaat al een heel leven schuil. Frustratie en onmacht bevechten elkaar in felle bewoordingen en laten zijn hart soms exploderen. Hoe heeft het zover kunnen komen ?
Waarom eigenlijk niet? Waarom kunnen er geen 5.000 belastingambtenaren afvloeien? Sterker nog. Wordt het niet eens tijd om de Belastingdienst te privatiseren? Ja, concurrentie moet er komen, vrije mededinging, kortom marktwerking.
Of zal ik beter ‘lieve Jan’ zeggen?
Zo ben je er altijd en zo ben je voor altijd vertrokken.
Je hebt wél afscheid genomen. Zoals iedere dag om een uur of zeven als de rust op kantoor was weergekeerd. De laatste keer voor mij zwaaiend en breed lachend vanuit het raampje van de treincoupé na een ontzettend gezellig dagje uit in Delft. Je had het enorm naar je zin, wij allemaal trouwens. Tijdens dat laatste halfuurtje in de trein waren we net een stel pubers terugkomend van een schoolreisje.
Het leven kan raar lopen.
