Bloemenmeisje

Roerloos zit ik voor het raam. Ik staar naar buiten. De wind buldert om het huis en in zijn tomeloze wraak rukt hij zich krampachtig vasthoudende bladeren los uit de kronen van zuchtende bomen. Ook ik zucht. Wanneer zie ik je weer? Hoe lang moet ik nog wachten?

Annie

“Hou jij me tassie effe vast” zul je nooit uit haar mond horen. Vastberaden doorkruist ze de gangen van ons kantoor De Knip. Waar ze ook gaat of staat, onafscheidelijk met haar schoudertas onder de arm. Zonder lijkt ze zich kwetsbaar te voelen en incompleet. Als een kostbaar kleinood klemt ze hem onder de oksel.
Onbewust wekt het mijn nieuwsgierigheid. Wat zou daar toch allemaal inzitten dat zo consequent beschermd moet worden? Maar daar vraag je een dame uiteraard niet naar, dat is not done, behalve……

Bonter kunnen we het niet maken

Eindelijk. Eindelijk heeft het management mij weer voorzien van een eigen identiteit. Na een jarenlange periode van hersenspoeling, dat er geen verschil meer bestaat tussen vrouwelijke en mannelijke collega’s, dat gelijkheid in kansen niet eens relevant meer is want er ís geen sprake meer van onderscheid, is het roer rigoureus omgegooid. De directie heeft in zijn oneindige wijsheid besloten dat de sekseverschillen weer mogen. En dat niet alleen, het moet zelfs weer gepropageerd worden.

Jong, blond en blauwe ogen (deel 5)

Ik had zijn opa gevraagd ons te begeleiden naar GGZ Zoetermeer. Hij had doorgaans een rustgevende invloed op zijn kleinzoon. Zich niet bewust van het gesloten karakter van zijn verblijf zat Wouter positief gestemd naast mij in de auto. Hij genoot van de landelijke omgeving van het Groene Hart rondom Stompwijk en wees naar de enorme skihelling van Zoetermeer die in de verte als een rots in de branding uit het landschap stak.

Jong, blond en blauwe ogen (deel 4)

Vorig jaar is het helemaal uit de hand gelopen toen ik hem terug bracht naar de open afdeling van het GGZ na een weekendverlof. Hij wilde niet meer. Vond het helemaal niet nodig want er was niets aan de hand met hem. Vier stevige kerels dwongen hem in de lift naar de gesloten afdeling om even af te koelen. Maar Wouter was niet voor een gat te vangen. Hij werkte de verplegers uit de lift en wist hem naar de uitgang te sturen. Zijn vrijheid tegemoet. Ik verliet net het terrein van de instelling toen ik hem plotseling voor mijn auto zag wegrennen.