Ik had zijn opa gevraagd ons te begeleiden naar GGZ Zoetermeer. Hij had doorgaans een rustgevende invloed op zijn kleinzoon. Zich niet bewust van het gesloten karakter van zijn verblijf zat Wouter positief gestemd naast mij in de auto. Hij genoot van de landelijke omgeving van het Groene Hart rondom Stompwijk en wees naar de enorme skihelling van Zoetermeer die in de verte als een rots in de branding uit het landschap stak. Aangekomen bij de instelling, namen we rustig de tijd om naar binnen te gaan. Wouter liep aarzelend achter ons aan en bekeek argwanend de hal en de diverse gangen die daar op uit kwamen. Bij de balie bleek onze komst niet bekend te zijn. Men verzocht mij toe te lichten wat ik nu eigenlijk kwam doen. Daar voelde ik mij wat ongemakkelijk bij want ik wilde Wouter niet nodeloos in verwarring brengen. Nadat ik nogmaals de naam genoemd had van de dienstdoende psychiater bij wie we ons zouden melden werd ons verzocht even plaats te nemen.

Wouter werd onrustig van het wachten, wilde een sigaretje roken en terug de buitenlucht in. Ieder verstreken kwartier vroeg ik om opheldering, tot drie maal toe. Vriendelijk werd mij verzocht nog even geduld te hebben, echter mijn zoon vond het wel mooi geweest en vertrok naar het voorplein. Uiteindelijk kwam de arts en vertelde ons dat er van opname geen sprake kon zijn omdat hem niets bekend was. Onmiddellijk nam ik contact op met de persoonlijke begeleider in Voorhout die de afspraak had gemaakt. Die zou vervolgens in overleg gaan met de arts die we net gesproken hadden. Pas na enkele uren wachten en heen en weer gebel liet de arts eindelijk zijn gezicht weer zien.

“Wilt u mij maar volgen”, klonk zijn stem met een Duits accent. Dit voelde niet goed. Pas na flink inpraten kreeg ik Wouter weer naar binnen richting gesloten afdeling. Opa mocht niet mee. Terwijl de deur werd ontgrendeld hield ik hem nauwlettend in de gaten. Ik slaakte een zucht van verlichting toen de deur achter ons gesloten werd.

“Als ze hem nu maar snel zijn kamer laten zien, zodat hij zich een beetje thuis kan voelen”, hoopte ik. Maar nee. De psychiater wenste eerst een intake te doen en verzocht ons plaats te nemen in een kamertje. Standaard procedure. Een verpleegkundige kwam er bij om aantekeningen te maken.
“Wouter, kun je mij vertellen waarom je hier bent?” vroeg de arts. Wouter antwoordde dat hij een kamer zocht. “Waarom kun je niet bij je ouders wonen dan?” Hooglijk verbaasd keek de arts Wouter aan en daarna mij.
“Waarom wilt u eigenlijk dat uw zoon gedwongen wordt opgenomen? Ik zie daar de noodzaak niet van in”.
Ik was met stomheid geslagen. Vervolgens richtte hij zich weer tot mijn zoon.
“Weet je dat dit een gesloten afdeling is Wouter?” Ik stond perplex. Had deze man geen overdracht ontvangen dan van GGZ Voorhout? Wouter werd heel onrustig en vertrok naar de gang.

Ik legde de arts uit dat de rechter een machtiging had afgegeven maar daar had de man geen boodschap aan. Hij besliste zelf wel wie hij op zou nemen en wie niet. Vrijwel direct daarop klonk er een hoop kabaal op de gang. Zodra Wouter had ontdekt dat de toegangsdeur was afgesloten probeerde hij de deur open te trappen onder luid geschreeuw. Verpleegkundigen snelden op hem af maar hij was niet te benaderen en in zijn vlucht gooide hij een voetbaltafel ondersteboven. Onmiddellijk gaf de arts bevel de deur te openen. Niet begrijpend ontsloot een verpleger de toegangsdeur want ‘befehl ist befehl’. Wouter vluchtte de hal in en naar buiten. Ongelovig keek ik de arts aan.
“Als hij wat afgekoeld is komt hij vanzelf wel weer naar binnen en anders belt u toch gewoon de polizei?”

Ik werd witheet en kon me niet meer inhouden. Wat was dit voor een idioot? “U hoort zelf in een inrichting thuis!” blafte ik hem toe. Ook Wouters opa kon zijn verontwaardiging niet meer de baas. We besloten Wouter te gaan zoeken maar die was nergens meer te bekennen. Naar later bleek verscholen tussen de geparkeerde auto’s. Een uur lang hebben we nog op hem ingepraat maar hij was niet van plan terug te keren. Vervolgens kwam de arts naar buiten en meldde triomfantelijk dat hij inmiddels de politie had gewaarschuwd. Ze konden ieder moment hier zijn.
Opa en ik keken elkaar aan. “Wouter, kom maar op joh, we gaan naar huis.”
Hier laat je toch je kind niet achter?

Nauwelijks het terrein af kwam er een politiewagen met loeiende sirene de hoek om scheuren. Zoonlief, opa en ik keken elkaar even aan en opgelucht gaf ik Wouter een aai over zijn bol.
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht.


KawaSutra

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

22 reacties

SIMBA · 5 april 2009 op 09:29

Ik kan geen woorden vinden om te reageren het is té erg voor woorden!

WritersBlocq · 5 april 2009 op 10:32

Hee Kawa,
Ik heb net het vorige deel gelezen en daarop gereageerd.
Bij [quote] Bij de balie bleek onze komst niet bekend te zijn. [/quote] dacht ik ‘Néé hè…?!?’, en toch hoopte ik zó…

Man man, wat kun jij schrijven zeg. Lastig reageren, dat wel, absoluut. Ik hoop dat er een helende werking uitgaat van het neerzetten en delen van jouw Wouter en jullie problemen. Dat er genoeg kracht en steun is om ratio en emotie te kunnen blijven rekken. Dat is zoals ik het oppik: een constante zoektocht naar balans tussen wat je wilt, diep in je hart, wat je kunt, wat er geboden wordt en met dat alles om te gaan.
Gelukkig wist je vooraf niet wat dit pad zou brengen, want dan was je wellicht gek geworden. Niet van Wouter, maar van de specialisten. Doen ze daar aan klantenbinding ofzo :eh:

Lieve groet weer, en een aaibol voor die blonde van je!
Pauline.

P.S.: ik heb net bij deel IV gereageerd dat je dit moet bundelen en verspreiden bij instanties, op scholen of waar dan ook. Zeker weten dat er anderen die (h)erkenning in vinden die zij níet zo kunnen neerzetten zoals jij het doet. Doen!

arta · 5 april 2009 op 11:00

In de tweede alinea viel mijn mond al open van verbazing, hij is niet meer gesloten. Hoe kán zoiets gebeuren?? Je hebt jouw emoties perfect gedoseerd weergegeven en overgebracht. WB’s idee om met deze serie iets te gaan doen, deel ik dan ook. Ontroering bij de laatste zinnen hier. Onvoorwaardelijke liefde spreekt er uit en dat is mooi…

doemaar88 · 5 april 2009 op 11:17

Zoals al eerder gezegd; moeilijk om te reageren op dit stuk. Vol emotie geschreven, voelbaar en leesbaar. Het wekt woede bij mij op, ongeloof. Knap. Dit is vreselijk! Sterkte, erg goed geschreven

Anne · 5 april 2009 op 11:24

Het is ongelofelijk, maar ja, het is Nederland, dus toch wel gelofelijk. Het stikt van de miscommunicaties en de blafbaasjes. Beter daar niet inderdaad, in zo’n strafkamp. Ik hoop dat er een beter vervolg komt, voor jullie allemaal.

Bitchy · 5 april 2009 op 11:40

Enorm knap hoe je dit weer verwoord hebt. Het was voor mij bijzonder, omdat ik in zoetermeer woon en ook bekend ben met het GGZ. De skihelling, het groen van de omgeving en de gangen in het gebouw zelf, ik liep daar weer net als jij te wachten en mezelf te verbazen.

Enorm veel sterkte en ik hoop zo dat ik ooit lees dat het allemaal goed is gekomen met Wouter.

:kus:

pally · 5 april 2009 op 12:22

Wat heftig , Kawa en wat een ongelooflijke botte idioten daar! Het was toch geen patient die zich als arts uitgaf? Dit zou je echt openbaar moeten maken, Kawa! Zeker omdat jij het zo zuiver kan opschrijven.Al kan ik mij voorstellen dat je graag je energie anders gebruikt.
Ontroerend einde, heel veel sterkte, Pally :kus:

Ma3anne · 5 april 2009 op 13:06

Wat een miscommunicatie en wat een onmenselijke behandeling door die arts. Zijn dergelijke personen nu werkelijk zo beroepsblind, dat ze zich niet meer kunnen inleven in wat ze aanrichten op zo’n moment?

Positieve bericht is, dat het kennelijk niet de bedoeling was dat hij op dat moment daar terecht zou komen. Wie weet wat hem bespaard is gebleven als er zo’n bruut rondloopt.

Hulp zal er toch moeten komen. Maar waar vind je nog adequate hulp in een land waar mensenrechten geschonden worden door kinderen met problemen in gevangenissen te plaatsen als er geen plaats is in de zorg?

We zijn met zijn allen diep gezonken, dat we het zover hebben laten komen, zoals jij hierboven beschrijft. Ja, ik voel me medeverantwoordelijk. Jongeren zo in de kou laten staan is een gevolg van gelaten allerlei bezuinigingsmaatregelen over ons heen te laten komen en er geen stokje voor te steken.

Kawa, schrijf het van je af. Schreeuw het uit. Dit kan gewoon niet langer zo. Onafhankelijke instanties als Amnesty International zouden hiervan op de hoogte gebracht moeten worden om actie te ondernemen tegen het schenden van mensenredchten in eigen land. Via de plaatselijke werkgroep, waarvan ik deel uitmaak, zou ik dit graag aan de orde willen stellen. Met jouw toestemming uiteraard.

Gossamme, wat ben ik kwaad.

Prlwytskovsky · 5 april 2009 op 13:11

Allemachtig Kawa, wat beschrijf jij dit realistisch. Ik zit hier te koken, over de instelling van die psych. Het geduld van jou is respectabel, want ik had hem allang een hoek op dat smoel verkocht.

Dit even om aan te geven wat jij met woorden bij mij wakker maakt. Complimenten dus. :duimop:

Dees · 5 april 2009 op 13:15

Ha Kawa,

Lijkt me gruwelijk om mee te maken. Het lijkt hier wel een thema, wandoktoren. Wel vind ik de afsluiter mooi en nog een beetje hoopvol. Een aai en een grijns. Ik hoop dat het jullie straks beter gaat. Sterkte.

Dees

LouisP · 5 april 2009 op 13:15

‘zijn Duits accent voelde niet goed.’ Tsja..
Ben benieuwd naar de status van het geheel.
Zijn de volgende delen al geschreven of is alles nog recent?
Wat een amateur instelling. GGZ.

Sterkte!

L.

klapdoos · 5 april 2009 op 14:31

Heb al je delen gelezen, voor mij geen onbekend terrein, heb zowat hetzelfde meegemaakt met een neef van mij, die dus nu alleen woont ( mijn zus is verleden jaar overleden) en zich prinsheerlijk in een nieuw huisje zonder begeleiding zich suf snuift, af en toe een inbraakje en wie doet hem wat? Ik heb in Bloemendaal haast gesmeekt om hem op te sluiten omdat hij een gevaar voor zichzelf en mijn zus was, maar meneer was niet aggressief genoeg ( zus lag met gekneusde ribben en dikke kaak op de bank) politie grijpt pas in als er iets gebeurt. Dus heb ik hem maar persoonlijk van de lange trap gesodemietert. Uiteindelijk heeft de recherche die ondertussen kind aan huis was hem voor drie maanden in de cel weten te krijgen met allerlei aanklachten, en zodra hij vrij zou komen kwamen er weer 3 maanden bij voor bekeuringen enz…Maar deze bureaucratie is Nederland op z’n smalst. Het heeft bloed zweet en tranen gekost en niets geholpen. Hij is nog verslaafd en de wereld is van hem. Iedereen heeft de handen van hem afgetrokken na het overlijden van zijn moeder. Het intereseert hem niet eens. Wout is nog blij met een aai over zijn bol, die heeft nog gevoelens die hij kan uiten al is het een voetbaltafel die hij omverschopt. Hij had beter die dokter een paar knallen voor zijn kanis moeten geven, wedden dat hij dan zo vastzat?
Dit hele relaas van jou zou de buitenwereld moeten weten, er zijn zoveel ouders die met hun kop tegen een gesloten deur lopen, wil je niet weten, je weet het wel helaas. Chapeau dat je hem niet loslaat. Maar de onmacht van de witteboorden mannetjes die zou je met genoegen ( dat had ik dus met mijn neef) hun keel willen dichtknijpen,.
Ik wens je alle sterkte en kracht toe en dat ik nu pas reageer is gewoon omdat alles ineens als een puzzel voor mij ineen valt, omdat ik dacht dat wij de enige waren die overal aan de bel trokken en overal nul op rekest kregen met vage beloftes en verhalen. Geloof me als ik je zeg dat je zeker niet alleen hierin staat.
Groet en sterkte van Leny :kus:

lisa-marie · 5 april 2009 op 22:03

Dit is niet te geloven, wat zul je je machteloos gevoeld hebben. Maar uit alles spreekt een onvoorwaardelijke liefde voor je zoon.
Het lijkt mij moeilijk om er over te schrijven maar jij vindt precies de goede verwoording, petje af.

champagne · 6 april 2009 op 16:30

Hé Kawa, ik volg je verhalen over Wouter altijd met etra belangstelling, dat weet je. En dat het nu zó mis moest gaan is afschuwelijk!Je beschrijft de eindeloze strijd en wachttijden heel goed.

Helaas herken ik de misverstanden en bureaucratie binnen de GGZ. Het komt jammer genoeg vaker voor en ik kneep mijn tenen bij elkaar toen ik al lezende besefte dat het jullie zou gaan treffen, dit keer.

Ik ben erg benieuwd hoe het jullie verder is vergaan. Sterkte!

KawaSutra · 6 april 2009 op 22:55

Ongelofelijk is volgens mij de juiste conclusie.
Ware het niet dat het nog erger kan. Dat lezen jullie in het volgende deel dat ik straks zal proberen te schrijven. Hopelijk nog voor de meeting geplaatst. Het schrijven gaat me toch makkelijker af dan erover te praten. Bovendien is het daar de gelegenheid niet voor.
Dank voor jullie reacties.

bert · 7 april 2009 op 00:21

Precies Kawa, het is te gek voor woorden en niet meer te volgen. Deze jeugzorg is geen zorg meer maar een financieel bedrijf met duizend hokjes waar kinderen als Wouter niet geplaatst kunnen worden omdat er geen passend hokje is.
En iedereen in de media zich nog maar steeds afvragen hoe het nou toch komt dat onze jeugd steeds gekker wordt en zich steeds crimineler opsteld en steeds massaler grijpt naar verdovende middelen en drank.
Er zal erg veel moeten veranderen in onze maatschappij om deze kinderen nog een kans te bieden.
Blijf samen sterk en vertrouw dan toch maar meer op andere krachten. Daar kom je volgens mij verder mee dan telkens terecht te komen in deze onmenselijke en hopeloze situaties waardoor je zoon alleen maar verder wordt stuk gemaakt.

champagne · 7 april 2009 op 00:59

Ook hulpverleners staan soms met hun rug tegen de muur. Dat wil ik wel even gezegd hebben. Vroeger kon je iemand gedwongen opnemen en behandelen vanuit het ‘bestwil principe’. Dat is verdwenen met de komst van de BOPZ, toen het recht van de patient meer voorop kwam te staan, iets dat op zich veel goede kanten heeft. Toch betreur ik regelmatig dat het bestwil principe niet meer bestaat. Nu zijn er veel mensen die tussen de wal en het schip vallen qua hulpverening. Zij die hulp nodig hebben, maar het zelf niet inzien, bv bij schizofrenie of een bipolaire stoornis…

KawaSutra · 7 april 2009 op 01:09

Dat ben ik ook zeker met je eens Champagne, dat is ook mijn ervaring. De mensen van de werkvloer, zij die dagelijks met Wouter omgingen konden absoluut niet instemmen met de beleidsbeslissingen. Echter de wet is in dat opzicht verstikkend voor mensen tussen wal en schip.

maurick · 7 april 2009 op 08:17

Schandalig, werkelijk schandalig…
Erg goed verwoord.
:duimop:

Mien · 7 april 2009 op 13:16

Triest triest triest.
Nederland, per definitie hokjesland bij uitstek kan dit ventje niet in een hokje plaatsen.
Zum kotzen …
Wal en schip kunnen gemeenschappelijk in het Arschloch gepropt worden van die foute Psych …

Mien

Garuda · 7 april 2009 op 14:57

Beste Kawa,

voordat ik besloot deel 5 te lezen, verplichtte ik me tot het lezen vanaf deel 1. Ik begrijp nou je reactie op mijn verslavings column. Het is echt een heel aangrijpend verhaal en hoe jij het hebt neergezet is echt doordringend. Ongeloof en onbegrip gaat uit naar alle instanties en de overheid in zijn geheel. Hoe is zoeits mogelijk? Het is ook zo mooi geschreven dat het leek alsof ik een boek aan het lezen was. Verder zijn er weinig woorden die de gevoelens en emoties kunnen omschrijven.

Ik wil nog wel zeggen dat ik je een goede en liefdevolle vader vind. Het lijkt me niet makkelijk en je zou het liever niet willen. De liefde tussen jou en je zoon is onvoorwaardelijk, dat voel ik en dat maakt jullie sterk.

Veel sterkte! Mijn zegen hebben jullie.

Gegroet Gary

DreamOn · 7 april 2009 op 17:27

Verschrikkelijk, wat een nare ervaring. Realiseren die ‘hulpverpesters’ zich niet, hoeveel het een ouder moet kosten om zo ver te komen dat je je kind laat opnemen?
Hoeveel wikken en wegen?

Als je de hulpverlening ingaat, dan doe je dat toch vanuit een ideaal, omdat je mensen wilt helpen? Zó veel betaalt het niet, dus in mijn beleving moeten dat toch mensen zijn (net als in het onderwijs) die daadwerkelijk iets proberen te betekenen in het leven van iemand die die hulp zo hard nodig heeft?

Ik vind dat je het prachtig hebt opgeschreven, petje af. Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het is om een column over je zorgen(kind) te schrijven.

Deze column stond nog op mijn lijst om te lezen, want ik heb het druk momenteel, gelukkig heb ik em niet gemist!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder