Bloemenmeisje

Roerloos zit ik voor het raam. Ik staar naar buiten. De wind buldert om het huis en in zijn tomeloze wraak rukt hij zich krampachtig vasthoudende bladeren los uit de kronen van zuchtende bomen. Ook ik zucht. Wanneer zie ik je weer? Hoe lang moet ik nog wachten? Ik denk aan de donkere dagen die ik nog door zal moeten worstelen. Ik denk aan de koude nachten die nog komen gaan. Een uitzichtloos uitzicht van grijze nevel. De koude rillingen lopen over mijn rug. Met een aardappelschilmesje kerf ik de dagen dat ik jou heb moeten missen in het eikenhouten tafelblad zoals jouw glimlach in mijn geheugen staat gegraveerd. Zeven maanden is het nu geleden dat je mij voor het laatst in de ogen keek.

Het was een prachtige lentemorgen. Al maanden had ik uitgezien naar onze hernieuwde ontmoeting. ‘Zou ze me kunnen vinden tussen al dat publiek? Zou ik haar blik kunnen vangen zoals vorig jaar?’ Koortsachtig bekeek ik het programma. De tijd dat je zou arriveren had ik in mijn handpalm geschreven. Maar dan de keuze voor de ideale ontmoetingsplek, dat was lastig. Een goed uitzicht was noodzakelijk, maar ook zichtbaar zijn. Hoog dus. En wat zou ik aantrekken? Ik moest er natuurlijk op mijn paasbest uitzien, dat vind jij belangrijk. Als ik bedenk met hoeveel aandacht jij je op onze jaarlijkse ontmoeting voorbereidt.

Ik besloot vroeg te gaan voordat de beste plekken bezet zouden zijn. Wel een eenzaam gevoel zo helemaal alleen plaats te nemen achter de dranghekken. Het dorp was nog in ruste. Het vroege voorjaarszonnetje streek vleiend over de geurende bollenvelden. Jouw geur. Ik snoof de lente diep op en wachtte op wat komen zou. In de uren daarna stroomde het publiek toe en liep de spanning op. Ik hield mijn camera in de aanslag en fantaseerde over de mij toegeworpen blik die ik dan voor eeuwig zou opsluiten in mijn lens.

Lentekriebels joegen door mijn lijf. Het moment was aangebroken! De dreunende roffels van de drumband kondigden het bloemencorso aan. Het weerzien met mijn geliefde was nabij. Geobsedeerd hield ik de praalwagens in het vizier. En plots had ik je in beeld. Met mijn zoomlens ving ik je op het moment suprême. Een stralende glimlach vulde de zoeker en ik knipte verdwaasd maar trefzeker jouw blik van herkenning. Slechts enkele seconden duurde het. Die verlangende ogen, die smachtende mond; ze stonden niet alleen op mijn netvlies gegrift, ik nam ze ook mee naar huis en zou ze een jaar lang koesteren tot een hernieuwd weerzien.

Die zomer genoot ik met volle teugen. Het jaar kon niet meer stuk. Ik had ten slotte de liefde van mijn leven weer ontmoet. Wat wil een mens nog meer? Iedere bloem op mijn pad refereerde aan jou. Jouw foto prijkte in posterformaat boven de schoorsteenmantel.
Maar dan kwam de periode van twijfel, het najaar. Vragen als: ‘Houdt onze liefde stand? Zal ik je weer zien?’ Bloemen verwelken, bladeren vergaan. Hoe kan een verdorde liefde overleven.

En nu zit ik hier, lusteloos en troosteloos. Te wachten tot de zon weer gaat schijnen. Tot jij weer licht in mijn leven brengt. Wanhopig wachtend op mijn bloemenmeisje.

[img]http://farm4.static.flickr.com/3431/3855535258_800262478a.jpg[/img]