Annie

“Hou jij me tassie effe vast” zul je nooit uit haar mond horen. Vastberaden doorkruist ze de gangen van ons kantoor De Knip. Waar ze ook gaat of staat, onafscheidelijk met haar schoudertas onder de arm. Zonder lijkt ze zich kwetsbaar te voelen en incompleet. Als een kostbaar kleinood klemt ze hem onder de oksel.
Onbewust wekt het mijn nieuwsgierigheid. Wat zou daar toch allemaal inzitten dat zo consequent beschermd moet worden? Maar daar vraag je een dame uiteraard niet naar, dat is not done, behalve…… …..als je verzocht wordt een column te schrijven over de inhoud van damestasjes. Tja, dat geeft uiteraard een vrijbrief voor de meest impertinente vragen die je een dame stellen kan zonder onbeleefd over te komen.

Zichtbaar ongemakkelijk wordt de tas met een plof pontificaal midden op het bureau geplaatst. Hoewel van bescheiden afmetingen, verraden de vele knopen en ritsen dat we hier niet met zo maar een tasje te maken hebben. Dit exemplaar verbergt een doolhof aan vakken en hoekjes waar een argeloze derde geen weet van kan hebben, laat staan de weg in kan vinden. Aangezien deze tas al ruim drie jaar intensief gebruikt wordt weet Annie feilloos mijn nieuwsgierigheid te bevredigen door de diverse compartimenten rigoureus te ledigen en op haar bureau uit te stallen onder een zeer accurate beschrijving van wat het voor moet stellen.

Het is ongelofelijk wat dan allemaal tevoorschijn wordt getoverd. Getoverd ja, want de complete uitstalling overziende moet hier magie in het spel zijn. Het merendeel bestaat uit een papierwinkel, hoe kan het ook anders bij een belastingambtenares. Van AH-jokers tot zwemkaarten, van pasjes tot spaarzegels en kassabonnen, heel veel kassabonnen. Uiteraard de autopapieren en sleutels, de nagelvijl voor in de file en niet te vergeten de gouden lipstick van Dior. Sinds enkele weken is daar ook een zonnebril aan toegevoegd, speciaal aangeschaft voor het [i][url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=9258]oogverblindende[/url][/i] toiletbezoek in de gerenoveerde Knip.

Dan lijkt Annie zich te vergissen. Zelfvoldaan, de situatie volledig onder controle hebbend, ritst ze ongemerkt een dubbele bodem open en voor ze er zelf erg in heeft volgt een beschrijving van een menukaart. Een gekoesterde herinnering aan een weekendje Barcelona in 2008. Daar wil ik uiteraard meer van weten. Haar ogen schitteren maar aan haar blozende wangen te zien vermoed ik al dat dit voor altijd een geheim zal blijven. Dat kan ook niet anders. Even naar Barcelona op en neer moet wel iets bijzonders geweest zijn.

Haar houding is nu plotseling veranderd. De openheid van zaken die geleidelijk ons gesprek had bepaald slaat om. Verbeten propt ze de hele santenkraam weer terug in haar tas zonder ook maar rekening te houden met de vakindeling. Ritsen worden met kracht dichtgetrokken en de tas verdwijnt weer onder de omklemmende arm alsof die daar nooit vandaan had mogen komen.

Wel wil ze, ter verduidelijking, nog even kwijt dat ze haar tas éénmaal in de trein heeft vergeten, één dag voor haar vakantie naar Frankrijk. De hartkloppingen voelt ze nog ondanks dat de tas na een paar uur weer is teruggevonden. Ze heeft het nooit met iemand durven delen maar ze hoopt door deze ontboezeming nu eindelijk van dit al 25 jaar durende trauma verlost te zijn.

De wijze les die Annie kwijt wil: stop nooit alles in één tas. Gelukkig heeft ze die les zelf nooit in praktijk gebracht want dan wordt het toch echt: “Hou jij me tassie effe vast.”