Jong, blond en blauwe ogen.

Zeventien jaar is hij. Een heel leven voor zich. Tenger postuur, hemelsblauwe ogen en een ruige blonde haardos doen harten van meisjes sneller slaan. Vriendelijk is zijn benadering, altijd klaar staand als er iets van hem verwacht wordt. Maar achter zijn guitige lach gaat al een heel leven schuil. Frustratie en onmacht bevechten elkaar in felle bewoordingen en laten zijn hart soms exploderen. Hoe heeft het zover kunnen komen ? Dertien jaar geleden. Een vrolijke blonde kleuter komt thuis van een lang weekend samen met zijn moeder in een zomerhuisje in Drenthe. “Papa, papa!”; roept hij terwijl hij met een vaart de kamerdeur open gooit. Verschrikt blijft hij staan. De kamer ziet er heel anders uit. Gordijnen zijn verdwenen. Foto’s van de muur gehaald. Papa’s foto’s van al zijn motorvakanties. En waar is papa’s helm gebleven?
Zijn moeder loopt achter hem aan en roept hem bij zich. Ze vertelt hem dat papa en mama elkaar niet meer zo lief vinden en dat papa nu bij opa is gaan wonen. De kleine knul kan het allemaal nog niet zo vatten maar voelt dat er iets ergs aan de hand is en begint zachtjes te huilen. Waar is papa nou?

Ieder weekend bezoekt hij zijn vader. ’s Avonds, na het heerlijke eten wat opa voor hen bereid heeft, komen steevast de boekjes van Nijntje Pluis onder het houten kinderledikant vandaan. Dat zelfde bed heeft opa gemaakt toen papa nog een baby was. Papa leest voor over zijn liefste vriendinnetje: “Nijntje in het Ziekenhuis”. Hij doet vrolijk mee want hij kent het al helemaal uit zijn hoofd.
Ze hebben een reuze tijd samen vooral wanneer zijn vader weer terug kan keren in zijn eigen huis. “Ik woon nu in een flat”; roept hij vol trots als hij zijn vader weer ontmoet na de verhuizing. De op één na grootste slaapkamer wordt nu van hem en samen richten ze de kamer in compleet met al zijn liefste knuffels en een prachtig zelfgebouwd stapelbed.
Voor de nieuwe motorschuur mag hij de eerste steen leggen. Als hij groot genoeg is gaat hij met papa mee achter op de motor. De motorweekenden zijn onvergetelijk. Samen met zijn stoere pa in een piepklein tentje tussen al die ruige motorbinken. En op school: “Ik ben met mijn vader op de motor naar een motortreffen geweest!” Ook de vakanties met papa zijn geweldig. Inmiddels kent hij de camping al op zijn duimpje want ze komen er al jaren.

Hij blijkt ernstig dyslectisch, wordt na diverse testen en onderzoeken bestempeld als ADD-kind en moet als gevolg daarvan aan de Ritalin en nog zo’n smerig goedje terwijl hij daar eigenlijk helemaal geen zin in heeft en niet begrijpt waarom dat nodig is. Diverse tactieken ontwikkelt hij om er maar onderuit te komen. En dat lezen, verschrikkelijk, hij zou er alles voor over hebben om in de klas niet meer voor lul te staan. Op school beginnen zijn driftbuien dusdanige vormen aan te nemen dat men genoodzaakt is hem regelmatig af te zonderen van de klas. Gelukkig hebben de leraren stuk voor stuk een zwak voor zijn toch steeds weer terugkerende ontwapenende lach en zijn bereid om hem door de moeilijkheden heen te helpen.

Mama krijgt een vriend, papa een vriendin. En een hele rits broertjes en zusjes wandelen zijn leven binnen van beide kanten. Lastig om daar tussendoor te laveren voor een joch van inmiddels twaalf jaar. Het huis waar hij samen met vader een leuke tijd had gehad wordt ingeruild voor een ogenschijnlijk pension waar nauwelijks nog plaats voor hem is. Bij moeder wordt het er ook niet makkelijker op: zijn stiefvader bepaalt te veel en hij voelt zich eigenlijk niet meer gewenst. Regelmatig wordt hem de toegang ontzegd en mag hij ‘voor straf’ een paar weken bij zijn vader verblijven waar hij die paar eigen spullen die hij heeft ongewild moet delen met anderen. Hij zoekt meer en meer de straat op als zijn leefterrein. Blowt er lustig op los en gooit zijn kop in de wind. De door hem zelf opgetrokken muur wordt hoger en dikker en hij komt regelmatig in aanraking met de politie in verband met kleine vergrijpen.

Hij is nu zestien. De situatie met zijn stiefvader escaleert dusdanig dat hij niet meer thuis mag wonen. Ze willen hem in een tehuis laten plaatsen. Hij voelt zich hopeloos in de steek gelaten en is alles kwijt. Zijn moeder, zijn vader, zijn kamer; eigenlijk alles wat hem lief is. “Waarom stuur je hém niet weg? Waarom ik. Ik wil mijn kamer. Het is mijn kamer!”; schreeuwt hij uit terwijl hij de voordeur van zijn moeders huis probeert in te trappen. Bloempotten vliegen door de lucht. Achter de ramen van de woningen in het hofje zie je de gordijnen opzij schuiven terwijl een politiewagen inmiddels al voor de derde maal het pleintje opstuift. Agenten stappen uit en nemen hem mee om hem buiten het zicht van meewarige ogen ernstig toe te spreken. Hij geeft de strijd op maar zijn hart geeft zich niet gewonnen.

Gelukkig heeft hij inmiddels een leuke vriendin, een bondgenoot en een maatje die zijn pijn doet verzachten. Zij weet voor een balans te zorgen in zijn tollende gedachten, het slingeren tussen verzet en acceptatie. Met heel veel kracht en doorzettingsvermogen weet hij zich er door heen te slaan, door al die onbenoembare emoties.
Zijn pa wil niks van een tehuis weten en maakt een kamer voor hem vrij. Daar kan hij zich rustig voorbereiden op zijn examens. Bij opa en oma is hij welkom als hij trek heeft in een Hollandsche Pot. Dat maakt het weer een stukje overzichtelijker. Nu kan hij eindelijk alles weer een plek geven en voelt hij dat hij er niet alleen voor staat.

Vandaag is hij aan zijn examens in electro-techniek begonnen.
Ik zal in gedachten bij hem zijn. Van een afstand heb ik jarenlang zijn pijn en verdriet gevoeld. Misschien zal ik nu eindelijk weer echt zijn vader kunnen zijn.