Hoera Brexit!

Waar dat nou voor nodig is, dat verdriet over Brexit… Die gekke Britten, daar is toch niets aan verloren?

Zo hebben ze bijvoorbeeld belachelijke eetgewoontes. In de ochtend vreten ze door de gehaktmolen gehaalde tarwebrokken, die ze koken in melk. Dat noemen ze porridge. Of shredded wheat. Het enige dat op het Europese vasteland door de shredder gaat, is fiscaal belastende administratie. Maar vreten… En dan, in de loop van de middag, verzamelen de Britten zich om allerlei zoete troep naar binnen te werken. Dat noemen ze “Tea”. Zulke onvoorstelbaar zoete rommel, dat het gewoon niet anders kán, of een Britse tandartsenpraktijk is per definitie een goudmijn! En vlees, daar doen ze aan de andere kant van Het Kanaal ook heel rare dingen mee. Ze stoven het netzolang tot het een onherkenbare drab is geworden. Dat noemen ze “stew”. Ik noem dat eerder een bruin soort papier maché.

Of dat klokkijken. Die Britten hebben zulke rare gewoontes. Als wij bijvoorbeeld zeggen “half drie”, dan bedoelen we logischerwijze 2 uur 30. Als die gekken in Groot Brittannië het hebben over “Half three”, dan bedoelen ze eigenlijk half vier. Kijk, dan ben je dus niet goed snik. En dat, om de verwarring compleet te maken, hun klokken qua aangeven van de juiste tijd dan ook nog een uur verschillen met de pendules en horloges op het vasteland… Kijk, dan ben je natuurlijk wel een stronteigenwijs klotevolk.

Trouwens, genetisch deugen die Britten ook voor geen meter. Je kunt dat zien aan de overdaad aan sproeten op die koppies van dat gemankeerde volk. En bij Britse dames van ouder dan 60 jaar zie je als haarkleur in heel veel gevallen lichtblauw of zachtroze verschijnen. Kijk, dan moet er toch echt iets mis zijn met het DNA.

En dan hun taal. Die is de bevestiging, dat het Verenigd Koninkrijk een land is met grote verschillen. Neem het Zuiden. Wales. Daar is men uiterst krenterig met het gebruik van klinkers. Zo is hun woord voor wat wij in het Nederlands een wafelijzer noemen, een “llynfggwell”. En dat spreken ze dan uit als “longheat iron”. Echt, totaal gestoord. Maar kijken we naar het noorden, daar zien we dat daar dan juist weer de medeklinkers schaars zijn. Niemand kijkt daar raar op van een zin als “Ai ou o te or oe bas’a”, in het Nederlands te vertalen als “Hee, ga aan je werk, luie hond!”. Kortom, aan dat hele land valt geen touw vast te knopen. En qua touw, het enige dat die Britten doen met touw, is breien. Heel veel breien. Alsof ze niks beters te doen hebben!

Ja, dat zeg ik. Bezig met allerlei irrelevante flauwekul en zo eigenwijs als de pest. Meters en kilo’s? Daar doen ze niet aan. Want dat is ze te Frans. Nee, ze lullen wat uit hun nek over inches, feet en yards. Of over pounds. En ja, de Engelsman houdt van verwarring. Want een pound is voor de Britten niet alleen ongeveer een halve kilo, maar het is ook hun armoedige betaalmiddel. Niet te snappen. Echt. Niet. Kijk, dan is het ook niet zo verwonderlijk dat een industriële grootmacht aftakelt tot een groezelig berglandschap met buitengewoon lelijke arbeiderswijken.

Een afgetakelde industriële grootmacht. Met een industrie die op sterven na dood is. In hun automobielfabrieken zijn de Britten niet eens in staat om auto’s te produceren met het stuur aan de goede kant. Dientengevolge rijdt de Engelsman onvrijwillig aan de overzijde van de straat of snelweg. Stakkers.

Zijn álle Welshmen, Engelsen, Schotten en Noord-Ieren dan zulke stommelingen? Nee, gelukkig niet. Een aantal wist aan de achterlijke domheid te ontsnappen en vestigde zich hier te lande. Ze hebben groot gelijk en wat mij betreft zijn ze meer dan welkom! Want als je een beetje door die eigenaardigheden heen kunt kijken, zie je dat ze best leuk zijn. En heus, dat dagelijkse Hollandse bordje havermout, daar wennen ze vanzelf aan.