Klunsweek

“In het zweet uws aanschijns…” schiet mij steeds weer door het hoofd en ik pak de derde handdoek van de dag. Ik heb het van mijn moeder Maria. Zodra ik een schroevendraaier moet gaan zoeken, klotst het zweet uit al mijn poriën. Klussen is voor mij synoniem met transpireren. En dan bedoel ik nog eens niet eens klussen in de zin van een badkamerwand betegelen of een dakkapel plaatsen, hoewel dat laatste, gelet op de oprispende blasfemieën, tot loutering zou kunnen strekken. Een Zweedse zelfbouwkast kost me drie liter water. DHZ zaken hebben alle geduld met ons praktische prutsers. Er kan niets misgaan bij een slaapkamervloertje beleggen met laminaat, schreeuwen ze vanuit de folder. Bepakt, bezakt en opgewekt als Lazarus rijd ik naar huis, waar de stemming al snel omslaat. Op een tablet kijk ik naar het instructiefilmpje: een klusmodel in werkpak – heb ik ook niet – meet de vloer, zaagt de delen, legt ze neer, klikt ze vast en alles past in een keer. Bij hem wel. Bij mij niet. Gelukkig zijn er ooit plinten uitgevonden om, tot een bepaalde marge, de afwijkingen van de amateur te verdoezelen. Na zes dagen hard werken, begin ik spontaan te verlangen de impact ervan op de spondesensatie uit te proberen. Maar tot klusconsummatie komt het niet. Protesterende, mij tot dusver onbekende spiergroepen in de rug, een bloedende blaar op de knie en een spontane uitbraak van krentenbaard rond mijn mond laten dat niet toe. Toch nog maar een keer DHZ.

1 oktober 2016  #BinnenDoorDenken