Liefdewerk

Liefdewerk

Zaterdag 25 maart is de aftrap van de Boekenweek.
Sinds 1932, of eigenlijk sinds 1930, 15 november om precies te zijn begon de Nederlandsche Uitgeversbond met ‘de boekendag’ hetgeen inmiddels met negen dagen is verlengd.

Het doel:
‘De positie van het algemene boek in de samenleving steviger te verankeren, eerst en vooral door het publiek te laten ontdekken welk een rijk boekenaanbod er het hele jaar rond in de boekwinkel te vinden is.’

Allemaal prachtig en zeker geen overbodige luxe in dit tijdperk van cyberspace, snel en vluchtig vermaak, online artikelen en hysterisch nieuws.

Dat de Boekenweek inmiddels is gegijzeld door de commercie mag geen nieuws zijn en menig worstelend schrijver kotst van deze week – zeker als hij of zij nog niet, of misschien nooit, voor een plek in de ‘etalage’ in aanmerking komt.

Ik zou nu een lofzang kunnen schrijven over het nobele doel om boeken – de enige échte van papier en met een kaft enzo..,- in ere te houden en te koesteren maar dit stuk is meer een lofzang op de schrijver en eventuele achterban.

Met de dag groeit mijn admiratie voor alle schrijvers, editors, redacteuren en uitgevers die het creëren van al deze boeken mogelijk maken.
Ik heb bewondering voor het titanenwerk dat dag in dag uit, jarenlang plaatsvindt, vooralsnog zonder enige compensatie voor de inspanning.
In onze maatschappij is het eigenlijk heel bijzonder dat ‘wie dan ook’ bereid is om elke dag enkele uren te besteden aan werk zonder dwang van een baas, noch geldelijke compensatie, puur om een gedachte, een droom, een prachtig idee of kennis te delen.
Sommige schrijvers werken jaren aan een verhaal, een essay, een autobiografie, een kookboek en doen dat uit een intrinsieke drang zonder enige garantie dat iemand hun epistel zal lezen.

Achter elk boek zit een schrijver die bereid is zich bloot te geven, ziel en zaligheid om te zetten in verhalen, en die verhalen ook te delen met anderen. Die bereid is om zonder enig belang jarenlang aan een manuscript te werken, anoniem, in afzondering van de wereld, zonder publiek of applaus ter aanmoediging.
Dat vereist moed.

Achter elk boek zit een gedreven redacteur, die zich verdiept in de dromen van een schrijver, zich verplaatst in diens belevingswereld en bereid is om zijn gevoelens over het verhaal te delen.

Achter elk boek zit een uitgever, die geraakt wordt door de droom van een schrijver en bereid is om financieel risico te lopen.
Achter elk uitgegeven boek zitten maanden van correcties, tot treurens toe doorlezen van teksten tot de letters voor je ogen dansen en het verhaal is verworden tot enkel getypte letters die exact moeten kloppen.

Het is werk. Het is een baan. Een fulltime baan voor sommigen.
Het is doorzetten, vallen, opstaan, doorgaan.
Het is het slechtst betaalde beroep ter wereld.

Ik pleit dan ook voor een ‘Schrijversweek’, waarin schrijvers, editors en redacteuren in het zonnetje worden gezet.

Een lintje of een medaille mag ook.
Voor de liefde voor liefdewerk, oud papier.