Lokeend

De vijf vijfjes van de Staatsloterij branden in mijn binnenzak. Ik werp een blik naar binnen. Slechts twee dames kijken toe hoe de franchisenemende sigarenboerin de verzamelde waar op de toonbank uitstalt. ‘ID graag.’ Tussen de olijke verjaardagskaarten liggen plaatjes van uitgezaaide tumoren. De jonge vrouw kijkt even verbijsterd, zoekt tevergeefs in haar portemonnee en druipt af. Mokkend plaatst de winkelierster de gederfde afzet terug in de schappen. Beschouw het als een compliment, overweeg ik de botvangende cliënte nog toe te voegen, maar die is al weg. Bovendien schiet me net een krantenartikel van vanmorgen te binnen. Gemeenten overwegen lokgasten in te zetten om het massaal genegeerde verbod alcohol en tabak aan jongeren te verkopen adequater te kunnen handhaven. Een nieuw hoogtepunt in de toenemende nationale betrutteling. Tegelijkertijd is het een, in historische context bezien, droevig dieptepunt. Ze willen dus jonge mensen verklikkertje laten spelen om overtreders aan te kunnen brengen. Los van het universele gegeven dat het de taak van de jeugd is regels te tarten, vraag ik me af: wie zou in vredesnaam zulk werk willen doen? Welke jongere voelt zich zodanig desolaat en depressief om bereid te zijn in een kroeg een biertje en een asbak te bestellen? Gaat het daarna beter? Wil Menzis soms meebetalen? Kunnen ze meteen het meeloperfeest sponsoren met uniforme regenjassen en gleufhoeden. Er zit ongetwijfeld een profitabel businessplan in. Terwijl mijn loten worden gescand, komt de heengezonden vrouw gewapend met een ID weer naar binnen. Geen prijs. Wat een opwinding om NIX!

18 augustus 2018  #BinnenDoorDenker