ManCave

Onze lokale krant voert de rubriek “Mancave”, waarin moedige, oudere jongere mannen zich met foto en al kunnen presenteren in hun privé territorium thuis; vaak in een diep duister deel van de kelder, een afgetimmerd uiteinde van de zolder of, het ergst: zo’n houten huisje van Intratuin. Daar kunnen ze zichzelf zijn en worden niet gestoord. Zelden zoveel droefheid bij elkaar gezien. Tegenwoordig zou dat gedrag als huiselijk geweld worden gekwalificeerd, maar bij het begrip mancave gaan mijn gedachten naar de holbewoner in berenvel, die met zijn knots een onwillige vrouw scoort, de buit over zijn schouder slingert en haar in zijn cave er eens goed van langs geeft. Those were the days! Dat moeten die hedendaagse cavisten ook hebben gedacht toen ze besloten vrijwillig hun eigen kluizenaarscel te betrekken. Ze doden hun tijd met Fleischmann HO treintjes rond de zelf in elkaar gevelponde kerk laten rijden, Max Verstapppen imiteren langs de Carrera autoracebaan, websites afschuimen naar welwillende lotgenoten of meebrullen met Janis Joplin op ouderwets vinyl: “Freedom is just another word for nothing left to lose”. Chillen is killen. Sinds wanneer is ‘s mans huis niet meer ‘s mans kasteel? vragen ze zich af. Waarom lijk ik niet meer op Maxim Hartman? Vanaf welk moment had ik niets meer te verliezen? Dat zijn de mijmeringen die ongevraagd zijn ziel binnendringen en blijven prikken, totdat zijn partner aan de deur klopt en roept dat hij moet stofzuigen. Dan weet hij het weer: sinds hij het slachtoffer is van huishoudelijk geweld.

14 oktober 2017  #BinnenDoorDenker